شد دل من خون ز داغ هجر او یارب کیش

بینم و از دیده و دل آورم نقل و میش

دی به ره بود او روان و من فتادم بر زمین

می شد او چون آفتاب و من چو سایه از پیش

شرح روزنها که از تیر تو دارد سینه ام

[...]

گه گه نظری باز مدار از من درویش

چون منعم بخشنده به در یوزه درویش

ما را دل صد پاره و لعلت نمک آلود

مشمار که تا روز اجل به شود این ریش

حسن تو فزون باد و جفای تو فزون تر

[...]

چون پدر از جانب فرزند خویش

شرط ادب دید ز اندازهٔ بیش

خاص کن آن را که خرد هست پیش

راه مده بی خبران را به خویش

خسته پدر از دل پرخون و ریش

دست در آورد به دلبند خویش

آب از آن غلغل ز اندازه بیش

گرد نمی‌گشت به گرد آب خویش

گر چه که آبش به نوی هست بیش

کهنه شود بیش کند آب خویش

ناوک‌شان چون شده بیرون زکیش

دیده سپر کرده سیاهی خویش

از کف خود آئینهٔ بنهاده پیش

دیده رخ خود به کف دست خویش

سینه بسی خستهٔ و دل کرده ریش

هر نفس از تیزی آوازه خویش

چند کشی پیش ملک دست پیش

تات زکاتی دهد از ملک خویش

رهت چون رفت خلق از دیده در پیش

رهٔ خود را تو روب از دیدهٔ خویش

فروخوان نامهٔ مظلوم زان پیش

که بینی رو سیه زو نامهٔ خویش

سخن کز هندو از روم افتدش پیش

سوی انصاف گیرد، نی سوی خویش

خدایا، هر که را نعمت دهی بیش

در آموزش، سپاس نعمت خویش!

که داری در سرای دولت خویش

مبارک روی دختی دولت اندیش

چنان بگرفت زاندیشه سر خویش

که چون اندیشه نا پیدا شد از پیش

خضرخان راست کردی موزه از پیش

چنین کردی سلام دلبر خویش

کند عون برادرزادهٔ خویش

شود آزرده از فرزند دل ریش

گل صد برگ را خوبی ز حد بیش

نموده صدق ورق دیباچهٔ خویش