من که نهادم ز سخن گنج پاک

گنج زر اندر نظرم چیست ؟ خاک!

طرفه که شان دزد من از شرم پاک

حاجب کالا من و من شرم ناک

پاک از آلودگی آب وخاک

پاک تر از هر چه بگویند پاک

باز طلب صحبت مردان پاک

صحبت آلوده رها کن به خاک

اشک فشانان به دل دردناک

مردمک دیده فتاده به خاک

لیک ز تاب فلک تا بناک

سایه نماند از تن مردم به خاک

زان سپر انگیزیی سهمناک

در تهٔ پایش سپری گشته خاک

از سم اسپش که زمین کرد چاک

خاک پر از مه شد و مه پر ز خاک

نهد در صبح مهری کاندر افلاک

به رسم عاشقان دامن کند چاک

ز همت نردبانی نه درین خاک

که بتوانم شدن بر بام افلاک

چو خاکم بر سر افتد در ته خاک

تو کن، بر خاکساری، رحمت ای پاک

گرامی نازنین حضرت پاک

کزو نازند هم انجم هم افلاک

سری کز باد کین دیدش خطرناک

باب تیغ کردش طعمهٔ خاک

چنان افتاد حکم ایزد پاک

که شد در بزرگ اندر دل خاک

چو طاقت طاق شد در سینهٔ چاک

به بیهوشی فرو غلطید در خاک

جمال یوسفی را سود بر خاک

زد از مهر زلیخا پیرهن چاک

به سر عارفان حضرت پاک

به درد عاشقان در سینهٔ چاک

چنان شاهی و هوش از وی شده پاک

چو درویشی که دری یابد از خاک

چو او پای بلورین سود بر خاک

ستاره خواست زیر افتد ز افلاک

صواب آن شد که آن در خطرناک

به درجی ماند از دست کسان پاک