باز برقع بر رخ چون ماه بربستی نقاب

گوییا در زیر ابری رفت ناگه آفتاب

همچو لاله داغ دارم بر دل از هجران تو

شد شکر بر آتش عشقت مرا، ای جان، کباب

حسرتم زین قصه می آید که من لب تشنه ام

[...]

روز عید است به من ده می نابی چو گلاب

که ازان جام شود تازه ام این جان خراب

جان من از هوس آن، به لب آمد اکنون

به لب آرم قدح و جان نهم اندر شکراب

روزه داری که گشادی ز لبش نکهت مشک

[...]

زاد چون از صبح روشن آفتاب

ساقی خورشید رو در ده شراب

لعل ندهی آن عرق در ده که چون

گل برآرد هم گل ست و هم گلاب

خرم آن کو غرق می باشد مدام

[...]

چه آفت ست نمی دانم این به زیر نقاب

که تا نمود نمود آنچه، سینه گشت خراب

تو رخ بپوشی که از هفت پرده بنماید

چو آفتاب فروزنده از چهارنقاب

تو زلف را ز کله بشکنی عجب نبود

[...]

ای تمامی خواب من برده ز چشم نیم خواب

وی سراسر تاب من برده ز زلف نیم تاب

تاب زلفت سر به سر آلوده خون منست

گر نخواهی ریخت خونم زلف را چندین متاب

زلف مشکینت کمند افگند بر آهوی چین

[...]

ماهرویا، به خون من مشتاب

کشتن عاشقان که دید صواب

چشمت، ار خون من بریخت چه شد

ترک با تیغ بود مست و خراب

تا گل از شرم رویت آب شود

[...]

ای ز تو خورشید چرخ در مرض تف و تاب

از من تاریک روز، طلعت روشن متاب

چشمه خورشید را آب نباشد دگر

چون تو ز تف هوا خوی کنی، ای آفتاب

زلف تو کژ پیچ پیچ، هر سر موی کژت

[...]

ای ترا در دیده من جای خواب

دیده بی خوابم از تو جای آب

شب چو خوابم نیست بهر دیدنت

چند سازم خویش را عمدا به خواب

گل شد از عکس رخت در چشم من

[...]

گفتمش: ای تاجور جم جناب!

بخت ندیده چو تو شاهی به خواب

تاجور شرق برآهنگ آب

کرد طلب کشتی گردون رکاب

کرد چو ره در سرطان آفتاب

چشمهٔ خورشید فرو شد به آب

بس که ستد روز جهان را زتاب

دیده نشد نقش شب الا به خواب

گاه روشن همره او گشته آب

آبله در پاش شده از حباب

از تگ طوفان شکنش در شتاب

معجز نوح آمده بر روی آب

بگذرد از آب سوارش به خواب

غرقه نگردد چو سواران آب

عکس رسنها که فرو شد باب

بست به پهلوی نهنگان طناب

کرد چوره در سرطان آفتاب

چشمهٔ خورشید فرو شد باب

برق به شمشیر در آورد تاب

گشت زره پوش سواران آب

چون زمین از آب شده سیم ناب

باد گره بر زده بر سیم آب

خیمه لشکر همه بر روی آب

راست چو دریا که برارد حباب