مرا باید دو صد جان وفاجوی

که هر جانی ببندم در یکی موی

گهی بر چهره می‌کرد از مژه خوی

به جای غازه خون می‌راند بر روی

درون شد چون به خلوت گاه دل جوی

دویده چار گشتش روی در روی

به فیروزی دو ماهی باش ز آن سوی

که تا فیروزه چرخ آرد بتو روی

پس از روی خرد شد مصلحت جوی

برون داد آنچه داد از مصلحت روی

چو شه سایه بیندازد بران سوی

نهادم سر بهر چه آید برین روی

گلی کز وی چکید از قطره‌ای خوی

فشاندی، خون خود، صد بنده به روی

فراوان یاد دارد، چرخ بد خوی

فرامش گشتگان، زینسان، بهر کوی

عجوزی کاو کند گلگونه بر روی

چو توسن ز اشتر، از وی رم خورد شوی

گلابی کاید از گلهای خود روی

نه در خورد دل مردم دهد بوی

چو بشنید این سخن کامد بران سوی

نه لشکر، بلکه دریای زمین شوی

مایهٔ مهراند ولی کینه‌جوی

دشمن جانند ولی دوست روی

نئی کم زان زن هندو در نیکوی

که خود را زنده سوزد بر سر شوی

دوید آزاد سر وی شد خبر جوی

ازان بیگانگان آشنا روی

به صد خواهشگری شهرا پریروی

به عشرتگاه خود شد میهمان جوی

همی شد در نظاره جوی در جوی

نظر می کرد در وی موی در موی

به نظاره شدی گه گه پریروی

نشستی یک زمانی بر لب جوی

تماشا کرد لختی بر لب جوی

بدید آن سنگها را روی در روی

بگفت از دوریش چونی درین سوی

بگفتا مردم از غم دور از آن روی

عجوز فتنه باوی روی در روی

درون رفته به شکر موی در موی