کای دل شده مبتلای عشقت

تا چند کشم بلای عشقت

بیگانه شود ز خویش چون من

هر کاو شود آشنای عشقت

جان و دل و عقل و دین به یک بار

[...]

در عشق به جز بلا ندیدند

جز درد دل و عنا ندیدند

چندانک پی وفا سپردند

غیراز ستم و جفا ندیدند

گشتند به تیغ غصه مقتول

[...]

دردا که دلم اسیر غم شد

اندوه فزود و صبر کم شد

پشتم چو کمان ابروی تو

از بار غم فراق خم شد

مسکین دل مستمند زارم

[...]

از ما طمع وصال داری

الحق هوسی محال داری

وصلم نتوان به خواب دیدن

این چیست که در خیال داری

جایی که صبا گذر ندارد

[...]

در غصه هجر اگر بمیرم

حقا که دل از تو برنگیرم

جز سینه سپر نسازم ای دوست

گر غمزه تو زند به تیرم

تو خسرو کشور جمالی

[...]

حقا که نیابی از لبم کام

ضایع چه کنی درین غم ایام

چون عود وجود خویشتن را

در مجمر غم چه سوزی ای خام

در طرۀ من مپیچ چون باد

[...]

چشمم ز غمت پرآب تا کی

وز هجر تو دل کباب تا کی

چون غمزه شوخ نیم‌مستت

حال دل من خراب تا کی

بخت از من زار دل رمیده

[...]

خورشید وصال ما برآید

بر تو شب هجر ما سرآید

هم باغ امید تازه گردد

هم شاخ مراد در بر آید

آن کو به جز از جفا نکردی

[...]

هنگام وصال دلبر آمد

کارم به مراد دل برآمد

رفت اخترم از وبال بیرون

خورشید سعادتم برآمد

شاخ طربم که بود بی‌بر

[...]

من زآن توام دگر چه خواهی

جانان توام دگر چه خواهی

تو بلبل خوش‌نوایی و من

بُستان توام دگر چه خواهی

گر زانکه برفت دل ز دستت

[...]