دلم در نازکی باج از پر پروانه می گیرد

بشوی از نرگس خود، سرمه آتش نگاهی را

رخ آن گلعذار از بس که شاداب است، می ترسم

که موج تازگی شوید ز ابرویش سیاهی را!

چو آن سرو چمان را برکنار جو گذار افتد

[...]

بردار فنا، رنگ دگر شد سخن از ما

منصور خورد تاب حسد چون رسن از ما

تن گشته زما، ما ز تن، اما دو سه روزی

نی ما ز تنیم آخر صحبت، نه تن از ما

طغرا به امید که برآییم ز غربت؟

[...]

ستاره چشم می پوشد ز غصه

چو بیند بی گره، ابروی ما را

اگر دستی به گل چیدن گشاییم

بگیرد خار و خس بازوی ما را

نمی آید به کف از چشمه وصل

[...]

منت خضر بر سرم نیست، چو شمع انجمن

آب حیات می دهد، آتش سوختن مرا

جوهرچوب دار را ساخته ام طلسم خود

تا نبرد به هر طرف، کشمکش رسن مرا

نازکی شمیم گل، طرح درشتی افکند

[...]

ز بس آمد به نزدیکم، چو مژگانش نمی بینم

نباشد دور اگر گویم نشد آن نازنین پیدا!

مشو بیهوده بر روی زمین، جویای آسایش

که این گم گشته، چون گنج است در زیرزمین پیدا

قدح کف می گشاید تا رسد دستش به گلبرگی

[...]

فصل گلگشت چمن شد ای گل رعنا بیا

برگ عیش از کف مده، با ساغر و مینا بیا

ما غم انگیزیم، نه گل تاب ما دارد نه خار

تا نبینی باغ را پژمرده، پیش از ما بیا

دست می باید ز ایران شست پیش از سیر هند

[...]

غارتگر حیا نکنی جام باده را

نکهت فزون بود گل کم آب داده را

ابری ندیده ام که نبیند به چشم کم

این قطره های اشک ز باران زیاده را

در خوان عیش نیست به از باده شربتی

[...]

چو رو دهد بر آن شوخ مست، رفتن ما

بود چو شیشه می، خون ما به گردن ما

به سان آینه کز نم به تیرگی افتد

به آب گریه شد از کار، چشم روشن ما

به غیر خار در آخر به ما نمی ماند

[...]

محتسب می افکند بیهوده در هنگامه سنگ

زور می، خواهد شکستن شیشه نشکسته را

کی به جانان می رسد آیینه در پاکیزگی؟

گر به آب خضر، می شوید تن ناشسته را

وا نشد بند قبایش، از گریبان گل بچین

[...]

می برد گل رویت، رنگ صد گلستان را

می زند لب لعلت، راه صد بدخشان را

شانه ای نمی باید، سرمه ای نمی شاید

آن دو زلف پیچان را، آن دو چشم فتان را

در بساط خود طغرا، داشت دین و ایمانی

[...]

کمان طالع ما تیر برنمی تابد

مگر ز غیب خورد تیر بر نشانه ما

درین قفس، من و طغرا و بلبلیم اسیر

که مانده در عدم آباد، آب و دانه ما

قابل سبز شدن نیست، میفشان برخاک

[...]

از بس که دید رو، ز لب می پرست ما

ساغر برون نرفت چو نرگس ز دست ما

چون گل، حریف بستن دستار نیستیم

دستار بسته ای مگر افتد به دست ما

ما را چونی به بند تن خویش بسته اند

[...]

هر چند قطره کردیم، در جستجوی دریا

چون آب کم نبردیم راهی به سوی دریا

آن قطره ام که از سیل، پس ماند در بیابان

بر خاک ره شدم خشک، از آرزوی دریا

غرق وصال، از ذوق، یک جا نگیرد آرام

[...]

همچون سبوی خالی، پر سازم از هوایش

در بزم او چو از دل بیرون کنم هوس را

تا کی نهان بماند سرمستی ام،کزین می

نکهت کند خبردار، صدکوچه ره عسس را

آن عندلیب مستم، کز سرزمین خواهش

[...]

به نقش بندی رویت چو کف گشاده خدا

ندیده رنگ رخت، دل ز دست داده خدا

ز موی ساقی وحدت نبست تا قلمی

نساخت لعل ترا رنگ بست باده خدا

ز ما کسی نتواند گرفت روز حساب

[...]

مشت خسم، ولی چو نشینم به آن بهار

گلدسته می کند اثر رنگ و بو مرا

صد ره گر از خمار بیفتم به پای خم

یک دستگیر نیست به غیر از سبو مرا

نی شمع پی به گریه من می برد، نه ابر

[...]

نیست غیر از گریه در صندوق ابر نوبهار

گل ندانم از که دارد دستگاه خنده را

چرخ کم فرصت ز من بسیار خواهد یاد کرد

در جهان بیند چو بی مونس، غم آینده را

بی کفن، طغرا درین باغ الم می شد به خاک

[...]

ما ز پا افتادگان را خواب غفلت برده است

گر دل بیدار خواهی، در میان ما مخواب

شهر را نشناسم از ده، کوه را از کشتزار

بس که ماندم بی کس و کو در بیابان چون سراب

طینت ما را ز گرد خشکسالی ساختند

[...]

امشب من و چشم قدح و دیدن مهتاب

مینا و سر گریه ز خندیدن مهتاب

تردستی ساقی نرسیده ست به جایی

کامشب نکند خواهش گل چیدن مهتاب

در کوی تو پاکان غم شبگرد ندارند

[...]

دارم از سرچشمه، رو در دشت حیرانی چو آب

گاه شهری می شوم، گاهی بیابانی چو آب

قمریان همدوش سرو و بلبلان دمساز گل

من ندیدم زین گلستان غیر حیرانی چو آب

در تکبر همچو خاکی، در سبکروحی چو باد

[...]