بباید بسیچیدن این کار را

پذیره شدن رزم و پیکار را

ای غوک چنگلوک چو پژمرده برگ کوک

خواهی که چون چکوک بپری سوی هوا

گر بیارند و بسوزند و دهندت بر باد

تو به سنگ تکژی نان ندهی باب ترا

چون در حکایت آید بانگ شتر کند

و آروغ‌ها زند چو خورد ترب و گندنا

می‌بارد از دهانت خذو ایدون

گویی که سر گشادند فوگان را

گهی چو مرد پریسای گونه گونه صور

همی نماید زیر نگینه لبلاب

پیش من یکره شعر تو یکی دوست بخواند

زانزمان باز هنوز این دل من پر هسر است

از شمار تو . . . طرفه بمهر است هنوز

وز شمارد گران چون در تیم دو دراست

رویت ز در خنده و سبلت ز در تیز

گردن ز در سیلی و پهلو ز در لت

فرمان کن و آهک کن و زرنیخ براندای

بر روی و برون آر همه رویت رارت

وان بادریسه هفته دیگر غضاره شد

و اکنون غضاره همچو یکی غنج پیسه گشت

زن برون کرد کولک از انگشت

کرد بر دوک و دوک ریسی پشت

بجز عمود گران نیست روز و شب خور شش

شگفت نیست ازو گر شکمش کاواک است

بر روی پزشک زن میندیش

چون بود درست پیشیارت

از اطاعت با پدر زردشت پیر

خود به نسک آفرنگان گفته است

ستد و داد جز به پیشادست

داوری باشد و زیان و شکست

چو بشنید شاه آن پیام نهفت

ز کینه لب خود شخائید و گفت

گر سیر شدی بتا ز من در خور هست

زیرا که ندارم ای صنم چیزی لست

ای از ستیهش تو همه مردمان به مست

دعویت صعب منکر و معنیت سخت سست

ای بلفرخج ساده همیدون همه فرخج

نامت فرخج و کنیت ملعونت بلفرخج