نپیوسته با گل بنفشه هنوز

ز قدش همی سرو نو گشت کوز

سوی باژبان نارسیده هنوز

که بخث بد باژبان گشت کوز

که مرگ پدر چون گذارد سه روز

شود مهرش از مغز وز دلش سوز

سر از سال لرزان، تن از ماه کوز

چشیده فراوان بهار و تموز

اگر هم به دریا کنارند نوز

بگویید کاینک برآمد تموز

همی لشکری آمدش بیست روز

سواران گردنکش نیوسوز

ببودند بر جای شادان سه روز

گهی نای و رود و گهی باز و یوز

چو فسطاط ناکرده بودند نوز

به بوصیر بودی بهار و تموز

که ایشان ز ما همچو آهو ز یوز

گریزان شدند ای شه نیوسوز

به دریا از آن جانور هست نوز

همان عنبر خوش خزان و تموز

بدین رزمها کاندر این چند روز

برآمد به دست شه نیوسوز

چو پیوسته جنگ آوری چند روز

به من چشم دار، ای شه نیوسوز

از ایران، وز هند، وز نیمروز

هم از تازیان لشکری نیوسوز

بجای است آن نغز طلّسم نوز

نگردد تباه از خزان و تموز

بجای است قندیل و گنبد هنوز

زیانش ندارد خزان و تموز

اگر بچه آهو کند پیش یوز

نه دِرَد به داد شه کینه سوز

به مردی مگر نارسیده هنوز

به مهر اندر افتاده و گشته کوز

روان نیاکان من بر فروز

مرا پیش دشمن بدین‌سان مسوز

نبینی که بخت تو برگشت کوز

همی با زمانه ستیزی هنوز

ترا شد خرد تیره و پشت کوز

کجا رای و کامم ندانی هنوز