سحر گه به نزدیک ایشان رسید

به کام دل خویشتن شان بدید

ربیع ابن عدنان بدو بنگرید

دو تا گشته پیری جهان دیده دید

ربیع ابن عدنان چو او را بدید

یکی نعره ای از جگر برکشید

چوزو بابک ورقه چونین شنید

زحمیت یکی نعره ای برکشید

همی راند تا سوی لشکر رسید

ز گرد دو لشکر هوا تیره دید

چو گلشاه ویرا به میدان بدید

سوی دیده خون دلش بردوید

چوجانان مرو را بدان سان بدید

درآمد یکی نعره ای بر کشید

ربیع ابن عدنان چو او را بدید

ببد خیره و سوی او بنگرید

چو ورقه ز گلشاه چونان بدید

ز شادی تو گفتی همی بر پرید

غلام دلاور چو اورا بدید

بدلش اندرون فرش غم گسترید

ز دلبرش جایی نشانی ندید

نه از هیچ جا زاری او شنید

چو از دور نزدیک خیمه رسید

به درگاه خیمه درون بنگرید

چو گلشاه رخسار ورقه بدید

ز جانش گل شاد کامی دمید

چو در گوش ورقه خبر در رسید

رسولان و خواهندگان را بدید

بگفت این و خون از دلش بردمید

ز نرگس ببارید بر شنبلید

چو بر زد سر از چرخ رخشنده شید

جهان گشت چون پرنیان سپید

سراسیمه از تخت بیرون دوید

بشد شاد چون روی ورقه بدید

ز حسنش به گیتی خبر گسترید

که همتای او در جهان کس ندید

همی رفت تا سوی آن حی رسید

فرود آمد و بارها گسترید

دل زن سوی مرد شامی کشید

به یکباره از مهر ورقه برید