گفت امام عرش مسند قاسم خلد و جحیم

آنکه بر فرقش برازنده است تاج انما

کادمی در خواب باشد تا به قید زندگی است

می شود بیدار چون زین قید سازندش رها

اهل تغییر از هر آن چیزی که می بینی به خواب

[...]

پادشاهی است شه رضا امروز

که نه در فکر تخت و دیهیم است

در زمینی بنای تکیه گذاشت

کآب و خاکش به از زر و سیم است

در کنار دل آن مکان شریف

[...]

شکر لله که هجو کس گفتن

فطرت عالی مرا نه فن است

نشده در هجای کس جاری

تا زبانم مجاور دهن است

هر قدر خاطرم ز کس رنجد

خامشی پیشهٔ زبان من است

شعر گفتن به کیش من در هجو

هتک ناموس حضرت سخن است

اینچنین فرمود در تعریف خاموشی به خلق

آنکه بر اهل جهان بعد از رسول الله مه است

خامشی به از سخن گفتن بود لیکن سخن

گر بود در وصف خاموشی ز خاموشی به است

حبذا کشمیر و جوهر ناک او

حوض کوثر در بهشت آماده است

گر نه او آیینهٔ وجه الله است

دایما آبش چرا استاده است

سید تالابها می خوانمش

[...]

نماز تو بی معرفت شیخنا

چه بی قدر و بی منزلت آمده است

فزون ز آشنایی مکن اختلاط

عبادت پس از معرفت آمده است

خان والا نژاد ابراهیم

که علی را به جان و دل بنده است

آنکه نور غلامی مولا

از جبینش چو مهر تابنده است

بر دل اوست مهر مهر علی

[...]

قدوهٔ مؤمنین که درگاهش

چون فلک در بلند کریاسی است

آنکه در دست جود او مه و مهر

گاه بخشش کم از دو عباسی است

آنکه خاک سیاه هند ازو

[...]

ز میرزا ابوالخیر والا نژاد

گلی در ریاض نجابت شکفت

به هر سوسو نسیمی کز آن گل وزید

غبار کدورت ز دلها برفت

چو خورشید نور جمالش بدید

[...]

اوستاد زمان ملک فخرا

که خرد وصف او نیارد گفت

بود چون گنج فضل دانش و علم

ز آن سبب رخ به زیر خاک نهفت

قدر او را کسی نمی دانست

[...]

آفتاب فلک جاه امیرالامراء

که توانش گل این نه چمن خضرا گفت

باطن و ظاهرش از ماهی و موج است زبان

تا تواند صفت گوهر او دریا گفت

رخت هستی چو بهم بست ازین کهنه رباط

[...]

به کیش ما پس از خلوت نشین لی مع الهی

کسی حاشا که چون شاه ولایت بوالحسن باشد

بود با غیر در چشم بصیرت شاه مردان را

همان فرقی که از شمشیرزن تا خشت‌زن باشد

شیخ میرک که از ره دانش

مسند عز و شان مقامش شد

بسکه کوچک دلی کند با خلق

کاف تصغیر جزو نامش شد

حبذا نواب حفظ الله خان

آنکه چشم مهر و مه مثلش ندید

دست خیاط قضا نام خدا

خلعت دولت بر اندامش برید

خنجر قهرش دل گردان شکافت

[...]

کو طالع و بخت آنکه باشم

در حضرت کربلا ز زوار

چینم گل بوسه بالب شوق

گاهی از درگهی ز دیوار

مالم بر خاک آستانش

[...]

گویند خواجه را چو رسد قاشقی به لب

تا چند ساعتش مکد از حرص بی شمار

یا چون ندیده قاشق او روی گوشت را

چسبد ز شوق گوشت به لب همچو کفچه مار

میر عبداللطیف خان که گذشت

در محرم ازین سرای غرور

باد تا حشر مرقد پاکش

همچو فانوس گردآور نور

گفت تاریخ رحلتش را عقل

[...]

علی رضا که گلی از بهار کشمیر است

مدام شاه خراسان نگاهبان بادش

ز سرد و گرم حوادث به حرمت این نام

رسد ز فیض دو معصوم دایم امدادش

چو در دلش هوس درس و بحث جا گیرد

[...]

چیست آن جانور روشن رای

که بود پاش یکی با گردن

زندگی باعث نابودی اوست

تندرستیش بود در کشتن