سحرگه در جهان جان بعون مبدع اشیا

مسافت قطع می کردم زلا تا حضرت الا

موالید و طبایع را چنان از هم جد کردم

که بر سطحی مربع شد ز یک نقطه سه خط پیدا

جهانرا مرکزی دیدم محیطش دور پرگاری

[...]

زین عمارت ملک هم در رفعت و هم در صفا

گر تفاخر می کند وقت است بر اوج سماء

مصر جامع گشت ازین جامع سواد برد سیر

مکه کوتا کعبه ی دیگر ببیند در صفا

می کند هر دم بخاک خطه ی کرمان سپهر

[...]

بفالی سعد و روزی سعد صدر و صاحب دنیا

به پیروزی مصمم کرد عزم حضرت اعلا

سپهر داد، فخر الملک شمس دولت و ملت

که هست ایوان درگاهش پناه گنبد خضرا

وزیر عالم عادل که گاه گوهر افشانی

[...]

ای شکوه نیم ترکت را زفعت بی ریا

تارک نه ترک زنگاری گردون زیر پا

خاک درگاهت که گوئی رفعتست اندر سپهر

صحن دلخواهت که گوئی دانش است اندر صفا

مرتبت را آسمانی قادر است اندر زمین

[...]

ترک من پوشد ز آتش پرنیان بر روی آب

ماه من بندد ز سنبل سایبان بر آفتاب

سنبل او مهر پرور، مهر او سنبل پناه

آب او در عین آتش، آتش او عین آب

در دل و چشمم ز عکس آب آتش موج او

[...]

چیست آن دریا که مشک و گوهرش رنگست و آب

مشک اندر سیم خامست و زر اندر مشکناب

هر زمان ابری برآید زو، بر سیمین زمین

انجم مشکین نقاب افشاند از زرین شهاب

گردد اندر چین چو رخ ننماید از مشکین گوهر

[...]

آنکه بر تخت مکرمت شاهست

شمس دین و دول شهنشاهست

رضی الملک کز دقایق غیب

منهی نوک کلکش آگاهست

آنکه تا روز، روز دولت اوست

[...]

صاحب شرق چو از صدر وزارت برخاست

ای فلک بیش مکن دور که بادی کم و کاست

ای ملوک از در غیرت به جهان در نگرید

که جهان بی نظر صدر جهان چاه بلاست

ای اکابر، زره جور فلک برخیزید

[...]

فکر بکرم چو روی بنماید

هوش ز ارباب عقل برباید

خاصه در مدحت جهان هنر

که ز شکرش؛ شکر همی خاید

شرف الدین مظفر، آنکه سپهر

[...]

ترک من چون طره عنبر شکن پرچین کند

عرصه چین را ز چین طره مشگ آگین کند

مهر ما رافسای را بر نارون جولان دهد

مار مهرانگیز را بر نسترن پرچین کند

نرگس سیرابش اندر باغ حسن از میل کفر

[...]

خنک آن دل که ز تیمار تو خرم گردد

خرم آن سینه کز اندوه تو بی غم گردد

هر که را سینه ز اندوه تو بی غم نشود

کی دل از تاب غم عشق تو خرم گردد

پرتو شمع جمالت چو پراکنده شود

[...]

یا ساقی الصبوح که پیک صبا رسید

در دور دولت آی که نوبت بما رسید

خورشید را طلوع شد از معجر کلیم

گر همدم مسیح نسیم صبا رسید

صبح دوم که زنده کند مرده را بدم

[...]

شاه انجم چون ز برج جدی سر برمی‌زند

شدت سرما دم از تأثیر اختر می‌زند

در سر گیتی سحاب از برف چادر می‌کشد

در رخ گردون غمام از برق خنجر می‌زند

فرش گیتی را بخار از یشم تزئین می‌دهد

[...]

سلامی نجوم سما زو منور

سلامی نسیم صبا زو معنبر

سلامی چو ارواح قدسی یکایک

سلامی چو اجسام علوی سراسر

سلامی بسبع الثمانی مؤکد

[...]

تازه و خرمست چون رخ یار

صحن گیتی ز رنگ و بوی بهار

دشت را از زمردست بساط

کوه را پر زبرجدست کنار

گشت گوئی ز بیح مینا رنگ

[...]

چیست آن پیکر نحیف و نزار

که دهد ملک را نظام و قرار

هم سحابیست آسمان تأثیر

هم شهابیست آفتاب آثار

می نهد بر خط نظام جهان

[...]

کای پریچهره مست خواب و خمار

ای تو بهتر ز لعبتان تتار

مقد لؤلؤ نموده از یاقوت

لعل شکر گشاده از گفتار

آب حیوانش بر دو گوشه ی لعل

[...]

کای ضمیرت با بر گوهر بار

برده تاب نجوم و آب بحار

سخنت راز وحی را تفسیر

قلمت نقش غیر را پرگار

گفت از جود، حاتم طائی

[...]

آمدم با ثنای صدر کبار

مرکز فرد را محیط و مدار

شرف الدین علی که در همه عمر

درس تکریم او کنم تکرار

نگذارم بصد هر از قران

[...]

هوای تو ای جنت روح‌پرور

فضای تو ای کاخ خورشید منظر

نظام جهان را چو عدلست موجب

نجوم فلک را چو مهر است سرور

فروغ صفای تو بر صحن گیتی

[...]