هست بر سالکان به وقت رحیل

همچو موسی و خصم و منزل نیل

در ثریّا بمانده چشم سهیل

خیره چون مرد مانده اندر سیل

صبحدم دم برون همی زد خیل

گفتئی جان همی کند بواللیل

نبود چون تو ابله هیچ بخیل

کاب لیسی همی تو بر لب نیل

پشه باشد به وقت جنگ ذلیل

باشه باشد به وقت خوردن پیل

از پی هوش برمگردان میل

خاصه مستی و خانه بر ره سیل

نوز ناسوده تن ز سیرِ سبیل

کامد آواز پر نهیب رحیل

حال اسحاق و حال اسماعیل

هاجر و ساره و آل اسرائیل

زال پنداشت هست عزرائیل

بانگ برداشت از پی تهویل

مرد را ده عیال و کسب قلیل

گشت بیچاره زار مرد معیل

در زده آفتاب جامه به نیل

وآسمان پیل پیل گشته ز بیل

شادمانه بُوَد به گاه رحیل

نبود خوار همچو مرد معیل

شد چو با عدل شهریار عدیل

خوش هوا هم چو سدرهٔ جبریل

زور و زر بهر خلق دار نبیل

گل نباشد به رنگ و بوی بخیل

لطف او هفت خوان اسرافیل

قهر او چار میخ عزرائیل

خط او خط جان اسرافیل

کلک او کیل رزق میکائیل

هر دم آرد پدید زمزم و نیل

دست او همچو پای اسماعیل

راه دینست محکم تنزیل

شرح آن مرتضی دهد تأویل

دید وقتی عزیز عزرائیل

سمج لقمان سبیل سیر سبیل

همه هستند یار عزرائیل

قاتل ایشان و خلق جمله قتیل