ای جور گرفته مذهب و کیش

این کبر فرو نه از سر خویش

جز خوب مگو از آن لب خوب

جز خوبی و لطف هیچ مندیش

تا دور شدی ز پیش چشمم

[...]

آن کژدم زلف تو که زد بر دل من نیش

از ضربت آن زخم دل نازک من ریش

آنجا که بود انجمن لشگر خوبان

نام تو بود اول و پای تو بود پیش

بنگر که همی با من و با تو چکند چرخ

[...]

ای برده دل من چو هزاران درویش

بی رحمیت آیین شد و بد عهدی کیش

تا کی گویی ترا نیازارم بیش

من طبع تو نیک دانم و طالع خویش

گه در پی دین رویم و گه در پی کیش

هر روز به نوبتی نهیم اندر پیش

در جمله ز ما مرگ خرد دارد بیش

هستیم همه عاشق بدبختی خویش

هر چند بود مردم دانا درویش

صد ره بود از توانگر نادان بیش

این را بشود جاه چو شد مال از پیش

و آن شاد بود مدام از دانش خویش

از عشق تو ای سنگدل کافر کیش

شد سوخته و کشته جهانی درویش

در شهر چنین خو که تو آوردی پیش

گور شهدا هزار خواهد شد بیش

کوش تا آن نفس‌که آید پیش

نشود از تو فوت ای درویش

همگان بی خبر زمبدع خویش

واگهی نه که چیستشان در پیش

در خموشی نبوده لهو اندیش

گاه گفتن نبوده لغو پریش

خلق را داده از حکیمی خویش

هرکرا بیش حاجت، آلت بیش

چون گرفتی ز عدل توشهٔ خویش

مرکب تو بود دو منزل پیش

درمی صدقه از کف درویش

از هزار توانگر آمد بیش

اندرین ره ز داد و دانش خویش

بار ساز و ز هیچ پل مندیش

گر نیایی بخواندت سوی خویش

به تلطّف بهشت آرد پیش

اندرین ره ز داد و دانش خویش

ره رو و رهبری کن و مندیش

نام او بردی از جهان مندیش

حور دندان کنان خود آید پیش

تیر باریک فهم دوراندیش

با قمر بر درت شده درویش

چون محمّد بگفتی ای درویش

شو به نزدیک عقل دوراندیش

شوقش آورده سوی مهتر خویش

طرقوا طرقوا کنان در پیش

زود عمار یاسر آمد پیش

که فدا کرد خواهم این سرِ خویش