بعد از آن در ولایت تصویر

مرتبه نقش دان و نقش‌پذیر

سایهٔ آفتاب رفته چو تیر

قیروان را گرفته اندر قیر

گردش انجم از ورای اثیر

خیل رومی به گرد زنگی پیر

اندر آمد چو ماه در شبگیر

انَعِم اللّٰه صباح گویان پیر

ای به چاه غرور مانده اسیر

بر تو نفس هوا پرست امیر

بامشان چون فلک مسیح پذیر

بومشان همچو نقطه قارون گیر

نشدم سیر از آن سخن‌دان زیر

تشنه ز آب نمک نگردد سیر

صدهزاران کلید با زنجیر

همه بر چین چو روی بدر منیر

آنکه ماندست سهمش از تقدیر

وانکه رفتست بیمش از تیسیر

این همه چیست صنعت تقدیر

وان همه چیست حاصل تیسیر

تو ندانسته‌ای که خوردن کیر

ننگ و نامی ندارد اندر زیر

باش کم خوار تا بمانی دیر

که اجل گرسنه است و قوتش سیر

ای جوانمرد پند من بپذیر

دل ز دنیا و زینتش برگیر

اندرین حال پند من بپذیر

تاج و تخت عدو ز ره برگیر

مبر این زندگی به صدرِ سعیر

هم بدینجاش واگذار و بمیر

با دم سرد و چشم گریان پیر

گفت هذا لمن یموت کثیر

تو ز حرص و حسد میان سعیر

گرد تو چون سرای پرده اثیر

ناقد فعل تو علیم و بصیر

تو ز احوال خویش گشته ضریر

گر بیابی تو در اجل تأخیر

نه ترا مسکنست قعر سعیر

از ثَری تا به اوج چرخ اثیر

همه میرنده‌اند دون و امیر