فلک آورده بهر مهمانی

برّه و گاو را به قربانی

چون بپرداخت شخص نورانی

جسم او باز شد به جسمانی

قد او در رضای یزدانی

جست پیراهن مسلمانی

تو اگر عیب خود همی دانی

نه‌ای از عامه بل جهانبانی

هست در خانقاه ربانی

بر سرِ شارع مسلمانی

آشنا را اگر نمی‌دانی

خر به قلزمْ درون چرا رانی‌؟

دل یکی منظریست ربّانی

اندرو طرح و فرش نورانی

از سرِ جهل و روی نادانی

حجرهٔ دیو را چه دل خوانی

کند جسمی و ساکن ارکانی

تیزچشمی و ره فرادانی

بلی اندر سرای جسمانی

تو ز من این حدیث به دانی

غم در آنست کز تن آسانی

بی‌غمی را تو غم همی خوانی

هست ترکیب نفسِ انسانی

نفسی و عقلی و هیولانی

این چنین جلف و بی‌ادب زانی

که تو تازی ادب همی خوانی

آدمی مرده در غم نانی

آن دوال رکاب چون کانی

شتر مست در بیابانی

کرد قصد هلاک نادانی

قیمت روزگار آسانی

به سرِ روزگار اگر دانی

گفت با او ز روی نادانی

سبکی چیست در گران جانی

مطلب گرچه جزم فرمانی

پیکی از مقعدان زندانی

با بدان کم نشین که بد مانی

خو پذیر است نفس انسانی

سرّ این چیست خود تو می‌دانی

زانکه مقصود کار دو جهانی