دلم برد آن دلارامی که در چاه زنخدانش

هزاران یوسف مصرست پیدا در گریبانش

پریرویی که چون دیوست بر رخسار زلفینش

زره مویی که چون تیرست بر عشاق مژگانش

به یک دم می‌کند زنده چو عیسی مرده را زان لب

[...]

غیرت حق گرفت دامانش

ریسمان شد زه گریبانش

صورت کبر را سگی دانش

که بدست آشکار و پنهانش

آفرینش چو گشت زندانش

پس خلاصی طلب کند جانش

مر جُنُب را به امر یزدانش

پس نه مهجور کرد قرآنش

آدمی زنده‌اند از جانش

انبیا گشته‌اند مهمانش

وز پی صورت و دل و جانش

پیش حکم خطاب و فرمانش

عقل کل بوده در دبستانش

نفس کل گاهواره جنبانش

از پی صورتِ دل و جانش

پیش حکم خطاب و فرمانش

دایهٔ جان بخردی خوانش

دفتر راز ایزدی دانش

چون نیم مرد فرش و ایوانش

من غلام غلام دربانش

صابرین بر یمین ایمانش

صادقین بر زه گریبانش

نقد مستغفرین فراوانش

در بُن جیب و چاک دامانش

کشته و زاده‌اند ارکانش

پدر عقل و مادر جانش

هرکه یک دم نبوده بر خوانش

عقل او خون گرسته بر جانش

شمع دین بود مصطفی جانش

جان بوبکر بود پروانش

زآنچه امّت ندیده یزدانش

هیچ ایمان‌پذیر چون جانش

کرده بهر رسول یزدانش

حسبک اللّٰه ردیف ایمانش

مرتضایی که کرد یزدانش

همره جان مصطفی جانش

درِّ منظوم پادشا کانش

لوح محفوظ مصطفی جانش