... چون غنچه تا قبای نکویی ببسته ای

صد باره لاله را کله از سر فکنده ای

چندین هزار دل که ز عشاق برده ای ...

... زرویت سر چرا بر تافت زلفت

مگر کز لاله پرهیزد بنفشه

فرو می پیچد از دست خطت پای ...

... همه پیدا کنم پنهان غنچه

مگر لاله دهان زان بازکردست

که گیرد در دهان پستان غنچه ...

... جهان در بزم نوروزی نشسته ست

بیاد خواجه جام لاله در دست

گرافتد عکس رایش در شکوفه ...

... پناه خلق سلطان شریعت

زبأست خون شود در سنگ لاله

زشرم خلقت آرد رنگ لاله

زبون شد آتش از سهم تو زینست

که گیرد هردمش در چنگ لاله

بیمن عدل تو عالم چنان شد

که ساغر میزند برسنگ لاله

نسیم لطف تو هرجا که بگذشت

دمد فرسنگ در فرسنگ لاله

اگرچه ز آتش سودا چو خصمت

دلی دارد چو دود آهنگ لاله

بسعی خاطر روشنگر تو

کنون بزداید از دل زنگ لاله

بمشک ومی بشست اول دهان پس

سوی مدحت تو کرد آهنگ لاله

صبا از شرم لطفت ناتوان شد ...

... دستش درست کو سر آن مار بشکند

هر سال رنگ عارض و بوی کلاله ات

بیچاره غنچه را دل و بازار بشکند ...

... از دامن شمایل خلقت دمیده باد

گر لاله را نه لطف تو گلگونه بر کند

از ارتشاف صاعقه خونش کفیده باد ...

... آه و واویلا آن دولت بیدارت کو

ای چو لاله رخت از خون جگر آلوده

آن همه رونق و آب گل رخسارت کو ...

... اندر بهار فتح چنان باد یا مدام

کز خون خصم رانی در لاله زار اسب

... ز فیض فضل تو یک شربت شفا بفرست

چو لاله غرقه بخونم در آتش شوقت

نسیم لطفی از عالم بقا بفرست ...

... برق نیش از شکاف ابر کرم

رگ باران لاله گون آورد

گفتم آن دست بحر بود چرا ...

... وین کار دولت است کنون تا کرار رسد

درین مقام هر تیر جد که در جعبه جهد بود انداخته شد و هیچ بر نشانه قبول نیامد اینجا چون گل سپر باید انداخت چون چنار دست بدعا برداشت نه چون بیدخنجر توان کشید و نه چون نیلوفر سپر بر سر آب افکند چون سوسن بده زبان خاموش باید بود و چون نرگس چشم نهادن و چون بنفشه بعجز سر افکنده بودن و چون لاله با جگر سوخته دمی مشک وار زدن

اینجا مقام ناز معشوق و کمال نیاز عاشق است تا این غایت روح را با هر چ پیوند داشت همه درششدر عشق میباخت چون مفلس و بیچاره گشت اکنون دست خون است و جان می باید باخت بیت ...

... چون روح شوند راکب مرکب تن

چون لاله بخون جگر آلوده کفن

از خاک سر کوی تو بر خیزم من ...

... گویی ز خط بنفشه مویی رسته است

تا بر سر لاله پا به خواری ننهی

کان لاله ز خاک ماهرویی رسته است

صحرا به گل و لاله بیاراسته اند

در عیش فزوده و ز غم کاسته اند ...

... چون روح شوند راکب مرکب تن

چون لاله به خون جگر آلوده کفن

از خاک سر کوی تو بر خیزم من

زیرک گفت شنیدم که خروسی بود جهان گردیده و دامهای مکر دریده و بسیار دستانهای روباهان دیده و داستانهای حیل ایشان شنیده روزی پیرامن دیه بتماشای بوستانی میگشت پیشتر رفت و بر سر راهی بایستاد چون گل و لاله شکفته کلاله جعد مشکین از فرق و تارک بر دوش و گردن افشانده قوقه لعل بر کلاه گوشه نشانده در کسوت منقش و قبای مبرقش چون عروسان در حجله و طاوسان در جلوه دامن رعنایی در پای کشان می گردید بانگی بکرد روباهی در آن حوالی بشنید طمع در خروس کرد و بحرصی تمام میدوید تا بنزدیک خروس رسید خروس از بیم بر دیوار جست روباه گفت از من چرا می ترسی من این ساعت درین پیرامن میگشتم ناگاه آواز بانگ نماز تو بگوش من آمد و از نغمات حنجره تو دل در پنجره سینه من طپیدن گرفت و اگرچ تو مردی رومی نژادی حدیث ارحنا که با بلال حبشی رفت در پرده ذوق و سماع بسمع من رسانیدند سلسله وجد من بجنبانید همچون بلال را از حبشه و صهیب را از روم دواعی محبت و جواذب نزاع تو مرا اینجا کشید

من گرد سر کوی تو از بهر تو گردم ...

... یکی چون جوهر سیماب در زرنیخ گون پیکان

یکی چون لاله نعمان یکی چون لؤلؤ لالا

مسیر هر یکی یکسان ولی در سیر هر یکرا ...

... همچو سنبل پر ز پیچم همچو آتش پر زتاب

سنبلش ثعبانست پنداری و آبش لاله زار

لاله اش خورشید شد گویی و ثعبانش سحاب

جزع و لعلش را روا باشد که گویم کرده اند ...

... ای ز غنچه نرگست هم مست هم مست سحر

ای ز لاله سنبلت هم پر ز چین هم پر ز تاب

سنبلت خورشید سا و نرگست سحر آزما

غنچه ات یاقوت پیکر لاله ات عنبر ثعاب

از شب زلف تو تا روز رخت ننمود روی ...

... سنبلش را توده ی برگ سمن بالین کند

لاله خود روی را در سایه ی عنبر کشد

سنبل سیراب را پیرایه نسرین کند ...

... عارض ساقیش با ماه سما برمی زند

لاله را از ساغرش در سنگ دل خون می شود

عکس جامش خنده بر اجرام ازهر می زند ...

... فارغ البال بر میان زنار

لاله و سوسن اندرین سخنند

ده دل و صد زبان چو توش و هزار ...

... گفت در بزم لعبتان چمن

که سمن ساعدند و لاله عذار

ساغر غنچه نارسیده هنوز ...

... زلف و ابرو چون کمان و غمزه و بالا چو تیر

زلف چون بر لاله سنبل خط چو بر آتش دخان

لب چو در یاقوت جان رخساره چون در باده شیر ...

... روی هوا ز رخنه کند پر نگار عکس

جرم زمین ز کشته کند لاله زار تیغ

پیش از اجل ز جسم پیاده شود روان ...