ز بس محو است نقش آرزوها در کنار من

بهشتی رنگ می ریزد ز پرواز غبار من

پریشانی ندارد موج اگر دریا عنان گیرد ...

... نگاه چشم شبنم بود سامان بهار من

به هر کمفرصتی گرم انتخاب اعتباراتم

خط موهوم هستی نقطه ربزست از شرار من

جنون کو تا به دوش بحر بندد قطره ام محمل

که خودداری چوگوهر بر دل من بست بار من

حیاتم هم به خود منسوب کن تا بر تو افزایم ...

... فنا را دام تسکین خوانده ام بیدل ازین غافل

که در هر ذره چشم آهویی دارد غبار من

... مگرزمین فکند طرحی ازنشست جبین

به سجده نیز ز بار قبول نومیدیم

زمین معبد ما بود پشت دست جبین ...

... یک نفس فرصت نمی ارزد به بهتان نگین

دوش همت چند زیر بار منت خم شود

مفت آن خاتم که نپسندید احسان نگین ...

... موم شو تا باج گیری از درشتان نگین

سستی طالع ز بس افسردگی دربار داشت

نام ما هم سر به سنگ آمد زدامان نگین ...

... ز تکلیف دم تیغش خجالت می کشم ورنه

سر سودایی دارم که بی مغزی ست بار او

حیا می خواهد از ما نازک اندامی که از شرمش ...

... چمن جام طرب در جلوه شاخ گلی دارد

که خم گردید از بار سبوی غنچه دوش او

ندانم بوالهوس از گردش ساغر چه پیماید ...

نمی گویم به عشرتگاه مجنون جهد پیمارو

غبار خانمان لختی بروب از دل به صحرا رو

جهانی می کشد بر دوش فرصت بار ناکامی

تو هم امروز بنشین در سر این راه و فردا رو ...

... همه گر پشه باشی چون پر افشاندی به عنقا رو

غبار من زحد برداشت ابرام زمینگیری

مبادا عشق فرماید که برخیز از در ما رو ...

... موج قمری ریخت از خاکستر اجزای سرو

پیکر آزادی و بار تحمل تهمتست

یک قلم دست تهی می روید از اعضای سرو ...

... مطلب آزادگی ها پر بلند افتاده است

عالمی خم شد به فکر بار ناپیدای سرو

باغبانان قدر آزادی ندانستند حیف ...

... ای بیخبر ز قامت پیری چه شکوه است

عمری ست بار می کشی اکنون خمیده رو

زبن گرد تهمتتی که نفس نام کرده اند ...

... فکر سرنوشت من تا کجا تریها داشت

تا جبین به بار آمدگشت چشم تر زانو

شب زکلفت اسباب شکوه پیش دل بردم ...

ای به اوج قدس فرش آستان انداخته

سجده در بارت زمین بر آسمان انداخته

هرکجا پایی به راهت برده عجز لغزشی ...

... چون سحر خلقی جنون کرده ست و از خود می رو د

بر نفس بار دو عالم کاروان انداخته

تا کری گیرد ره شور محیط گیرودار ...

... با پری جزغیرت ناموس مینا هیچ نیست

آگهی بر مغز بار استخوان انداخته

تا نمی سوزیم بیدل پرفشانیها بجاست ...

... سرنگون جامی به خاک تیره صهبا ریخته

گرد ما صد بار از صحرای امکان رفته اند

تا قضا رنگی برای نام عنقا ریخته ...

... قطع امید قیامت کن که پاس مدعا

در غبار دی هزار امروز و فردا ریخته

تا نیفشانی به سر خاک بیابان امید ...

غبارم برنمی خیزد ازین صحرای خوابیده

اسیرم همچو جولان در طلسم پای خوابیده ...

... به پهلو می رود عمری زیان فرسای خوابیده

به شمع آگهی یک بار نتوان دامن افشاندن

که غفلت نیز چندی گرم دارد جای خوابیده

غبارم اوج گیرد تا سر از خجالت برون آرم

چو محمل بی سبب پامالم از اعضای خوابیده ...

... از تعلق حاصل آزادگان خون خوردن است

سروکم آرد به بار از پای درگل جزگره

از فسون عافیت بر خود در کوشش مبند ...

... صد کهکشان ز اوج ثریا گذشته ای

بار دل ست این که به خاکت نشانده است

گر بی نفس شوی ز مسیحا گذشته ای ...

... کز یک گره پل از سر دریا گذشته ای

در خاک ما غبار دو عالم شکسته اند

از هر چه بگذری ز سر ماگذشته ای ...

... خطی دگر شد آنچه تو مغشوش کرده ای

جزوهم چون حباب ندانم چه بار داشت

خم گشتنی که آبله دوش کرده ای ...

... جان سختی حرص اینهمه مقدور که باشد

زد بر کمرت بار دل این در ننشستی

نامحرمی عافیتت طرفه جنون داشت ...

... راحت از قافله هوش برون تاخته است

ای جنون تا شودم بار دل آسان مددی

کیست بار تپش از دوش هوس بردارد

بی عصایی نکند گر به ضعیفان مددی ...

... تبسم زیر لب دزدی کز او بند قبا بندی

غبارم تا کند یاد خرامت رنگ می بازم

که می ترسم قیامت بر من بی دست و پا بندی ...

... خمیدن می کشم هر چند بر دوشم صدا بندی

به این طالع چه امکانست یابم بار اقبالی

مگر از استخوانم نامه بر بال هما بندی ...

... جز فرو رفتن ندارد کشتی ما لنگری

فیض صحرا در غبار خانمان آسوده است

تا به دامن وارسی باید گریبان بر دری

برگ برگ بید این باغ امتحانگاه خمی ست

هیچ باری نیست سنگینتر ز بار بی بری

با خرد گفتم چه باشد انفعال آدمی ...