... شود از پوست پوشان در دکانش

ز سنجیدش دماغ لعل خونبار

ز رنگش سرخ گشته روی بازار ...

... متاعش را بود چشمم ترازو

قدم را بار سودایش دو تا کرد

مرا فکر برنجش ماشبا کرد ...

... ز چشمش گوشه چشمی ندیده

متاع خشکبارش بی وفایی

بود تر میوه اش ناآشنایی ...

... ندارم به اورگنجیان اعتماد

غباریست ز ایشان مرا در نهاد

به تحقیق ز ایشان چو یابی خبر ...

... نمایان شد از قبله گرد سپاه

غبارش گرفته رخ مهر و ماه

سپاهی چو مور و ملخ بی حساب ...

... بریدند دست و سرانداختند

به جوبار رفتند مانند سیل

به ویرانی خانه ها کرده میل ...

... یکی دیگری گشته زربفت پوش

یکی را به کف اشتر پر ز بار

ز حیرت روان ساربان در قطار ...

... چبین ها پر از تحفه و قند و شهد

طلب کرد آن ساعت و بار داد

به ایشان در مشورت را کشاد ...

... درین مشورت چیست راه صواب

به یکبار دادند جمله جواب

مبارک بود با تو تاج شهی

تو را باد پاینده شاهنشهی ...

... دری باز کردند بر روی خویش

به یک بار جمله درون آمدند

نوای مخالف ز هر سو زدند ...

... به نام آوری بود ترمیز بیک

یکی بود میرزا مؤمن جویبار

به کف نیزه ای در میان ذوالفقار ...

... به بوستان شب و روز این نوا زنی شکر ست

قد نهال خم از بار منت ثمر است

ثمر قبول مکن سرو این گلستان باش ...

... تو هم جوانی و از خود امیدها داری

خمیده قامتم از بار غصه چون مه نو

به خان و مان من آتش فگنده شد مرو ...

... رفته یی چون سیدا از فکر گیسویی ز هوش

سنبل آسا می کشی بار پریشانی به دوش

حلقه کاکل تو را پیوسته می گوید به گوش ...

... نشینم بر سر راه تو من افگنده سر در پیش

به هرجا پا نهی آنجا نهم صد بار چشم خویش

چه باشد آه اگر یک بار بر چشمم نهی پا را

کجا با عیش و عشرت یک سر مویی نظر دارد ...

... ای شمع بزم سوختگان در سخن درای

یک بار بی طلب به شبستان من درای

چون بوی گل نهفته در این انجمن درای

امروز هوش از من بیمار رفته است

رنگ از رخم پریده به یکبار رفته است

جان خرابم از تن افگار رفته است ...

... بتان را دست اگر از شاخ مرجان است نازکتر

رگ دست تو صد بار از رگ جان است نازکتر

طبیب بی مروت بوسه گاه نیش تر کرده ...

... چرخ نتواند مرا از زیر خاکستر گرفت

کیست از دوش کسی باری تواند بر گرفت

گر همه عیسی است در فکر خر و بار خود است

از شکست شیشه غم در خاطر پیمانه نیست ...

... سیدا ما را نظر بر دست دنیا دار نیست

چشم صایب چون صدف بر ابر گوهر بار نیست

زیر بار منت طبع گهر بار خود است

... هر چند دویدم اسپ با من نرسید

این بار ز تو کرای خر می طلبم

اسپی که به آب و علفش پروردم

شد از غم او زیاده بار دردم

یک سال بهار عمر صرفش کردم ...

آن نگار کاسه گر کارش بود دایم به مشت

عاشقان را کرده بار خدمت او کاسه پشت

دلبر خر کار اسباب سفر تیار کرد

عشقبازان را به دست خود گرفت و بار کرد

شوخ بزاز از میان عاشقان یار من است

بار پیچ کهنه او خاصه کار من است

دلبر حمال عالم را غمش بی تاب کرد

بار خود را چون به پشت او نهادم خواب کرد

شوخ میرشکار دارد طبل بار خوشنوا

خانه من آمد و شد طبل بارش بی صدا

... کی نهان در سینه می ماند دل روشن مرا

بار سنگین گریبان برنتابد وحشتم

در جنون جویا چو صحرا بس بود دامن مرا

... دمی گر پشتگرمی از بسوی باده می دیدم

سبک می کردم از بار خرد دوش فلاطون را

نماید از پس تسخیر عالم خسرو حسنت ...

... در پیش قامت تو چو بید موله است

سر بر زمین ز بار خجالت نهال را

مایل به ابروی تو دم حیرتم که هست ...