... همان دیده بر شهریاران بگفت

همانگه نشستند شاهان بر اسب

برفتند ز ایوان آذر گشسب ...

... فروغ از تو گیرد همی مهر و تاج

فرازنده نیزه و تیغ و اسب

فروزنده فرخ آذرگشسب ...

... هر آن کس که بود از نژاد زرسب

پذیره شدن را بیاراست اسب

همان طوس با کاویانی درفش ...

... از آن نامداران که داریم یاد

همان زو طهماسب و کاووس کی

بزرگان و شاهان فرخنده پی ...

... شهنشاه زآن رنجها رخته شد

از آن مهتران نام لهراسب ماند

که از دفتر شاه کس برنخواند

به بیژن بفرمود تا با کلاه

بیاورد لهراسب را نزد شاه

چو دیدش جهاندار برپای جست ...

... ز سر برگرفت آن دل افروز تاج

به لهراسب بسپرد و کرد آفرین

همه پادشاهی ایران زمین ...

... همی هر کسی در شگفتی بماند

که لهراسب را شاه بایست خواند

از آن انجمن زال بر پای خاست ...

... روان ورا خاک تریاک باد

که لهراسب را شاه خواند به داد

ز بیداد هرگز نگیریم یاد

به ایران چو آمد به نزد زرسب

فرومایه ای دیدمش با یک اسب

به جنگ الانان فرستادیش ...

... نجوییم کس نام در کارزار

چو لهراسب را کی کند شهریار

چو بشنید خسرو ز دستان سخن ...

... جهان آفرین بر روانم گواست

که گشت این سخنها به لهراسب راست

که دارد همی شرم و دین و خرد ...

... بیالود لب را به خاک سیاه

به آواز لهراسب را خواند شاه

به شاه جهان گفت خرم بدی ...

... که دانست جز شاه پیروز و راد

که لهراسب دارد ز شاهان نژاد

چو سوگند خوردم به خاک سیاه ...

... بدان تا سروش آمدم رهنمای

بگفت این و از پایگه اسب خواست

ز لشکرگه آواز فریاد خاست ...

... که آسان شود راه دشوار من

خروشید و لهراسب را پیش خواند

از ایشان فراوان سخنها براند

به لهراسب گفت این بتان منند

فروزنده پاک جان منند ...

... ز شرم دو خسرو بمانی دژم

پذیرفت لهراسب زو هرچه گفت

که با دیده شان دارم اندر نهفت ...

... بداریم تا جان بود جاودان

به لهراسب فرمود تا بازگشت

بدو گفت روز من اندر گذشت ...

... ز گیتی تن مهتر آزاد کن

فرود آمد از باره لهراسب زود

زمین را ببوسید و شادی نمود ...

... جهان کهن را مکن شاه نو

همه خاک باشیم اسب ترا

پرستنده آذرگشسب ترا ...

... زلف او را هر شبی بر باد مشک افشان بود

اسب گردونست ازو گر سرو بر گردون بود

خانه بستانست ازو گر ماه در بستان بود ...

... یکی بفخر مشار و دگر بجود مشیر

دعا کنند مر او را به نیکی اسب و قلم

یکی بوقت صهیل و دگر بوقت صریر ...

... زیر زخم تیغ او بگشاید از فولاد خون

زیر نعل اسب او برخیزد از خارا غبار

سنگ یکسان است زیر ضربت او با حریر ...

... مثل زنند که از گل هوا نیاید و شاه

بنعل اسب هوا کرد خاک کالنجر

زرام و از درۀ رام اگر حدیث کنی ...

... نماند جایی و جزوی ازین زمین که نکرد

هزار بار مر او را بسم اسب غبار

اگر نه گرد شدی خاک و بازننشستی ...

... مدح نیکو زشت گردد جز بزیر نام تو

اسب نیک ای خواجه بد گردد بزیر بدسوار

از حروف آفرین تو همی نسخت برند ...

... چنان شجاعت کرد او بکودکی در غور

ز پشت اسب مبارز ربود پیش پدر

پدر کز اول تأیید و فر یزدانی ...

... بحمله بردن و خو کرده چشمشان بسهر

سوار ایشان بر پشت اسب چونان بود

کجا بروید بر تیغ کوهسار شجر ...

... که رانده بود ز شاهان هزار پیل دمان

جز او بدشت هزار اسب و دشت سندیور

برزم لشکر خوارزمیان که گفتندی ...

... بود که ثانی باشد وگرنه رنج مبر

اگر بجنس ستوری یکی بود خر و اسب

باسب تازی هرگز چگونه ماند خر

بلی نبی همه باشد نبی ولیک از وی ...

... چه بیتهای مدیحش نوشته بر دفتر

چنان نوردد خاک اسب او که پنداری

که مغز او همه با دست و استخوان آذر ...

... یکی را بر طراز جامه پیوست

یکی بر داغ اسب و مرد دینار

نشاند بر جهان آزاد مردی ...

... یکی باشد بخون خود گرفتار

میان نیزۀ خطی و اسبش

چو روز جنگ باشد چار و ناچار ...

... ور بخواهد در نشاند هم بجای او نصال

خاک و باد و آب و آتش طبع ازان شد که اسب اوست

خاک طاقت آب گردش باد پا آتش نعال ...

... درنگ ز امر تو آموخته است خاک زمین

شتاب ز اسب تو آموخته است باد شمال

ز بیم تیغ تو تیره بود دل کافر ...

... گفتا که در مصاف هزبریست جان ستان

گفتم که باد نیست بر اسب او سبک

گفتا که کوه نیست بر پیل او گران ...

... زر نستاند ستاننده از دهنده رایگان

کوه کان باد وزان گردد به جنبش اسب تست

کوه گردد زیر زین و باد گردد زیر ران ...

تو نبینی که اسب توسن را

بگه نعل بر نهند لبیش

از تک اسب و بانگ نعرۀ مرد

کوه یر نوف شد هوا پر گرد