... خامشی را دام راحت کن که اینجا بحر هم

هر قدر دزدد نفس در خویش ساحل می شود

گرد بیقدری عروج دستگاه حاجت است ...

... در پناه دل توان رست از دو عالم پیچ و تاب

برگهر موجی که خود را بست ساحل می شود

بسکه ما حسرت نصیبان وارث بیتابی ایم ...

... خاک صحرای فنا خمخانه جوش بقاست

یک قلم ساحل شوید و ساغر دریا زنید

کشته تیغ نگاه لاله رویانیم ما ...

... تا نگردد همتت ممنون سامان غنا

چون گهر زین بحر غیر از گرد ساحل برمدار

گر ز جمع مال سودی بایدت برداشتن ...

... هرکه را دیدیم فکری آنسوی تحقیق داشت

بیکرانی رفت از این دریای ساحل انتظار

از هوس جز ناامیدی با چه پردازدکسی ...

... خواه دنیا خواه عقباگرد بیتاب دل است

بحر و ساحل ریشه گیر از تخم خودروی گهر

ذوق جمعیت جهانی را به شور آورده است ...

... آبرو دست از تلاش کار دنیا شستن است

خاک ساحل باش ای نامحرم خوی گهر

مدعا زین جستجو افسردن است آگاه باش ...

... زین مد امل آب به غربال و سبد گیر

بی مغزی از این بحر فتاده ست به ساحل

گیرم گهرت آینه پرداخت ز بد گیر ...

... سلامت آرزو داری برو ترک سلامت کن

به ساحل موج این دریا شکستن می برد زودش

نپنداری ز جام قرب زاهد نشیه ای دارد ...

... به دوش ناله گرفته ست بار جستن خویش

در این محیط که جز گرد عجز ساحل نیست

مگر چو موج ببندید برشکستن خویش ...

... صفحه واری شاید از توفان کند مسطر محیط

عزت و خواری غبار ساحل تمییز ماست

ورنه از کف فرق نگرفته است تا عنبر محیط ...

گشتم از بی دست و پاییها به خشک و تر محیط

کشتی از تسلیم پیدا کرد ساحل در محیط

قاصدان شوق یکسر ناخدایی می کنند ...

... بیدل اینجا آفت امداد است سعی عافیت

فکر ساحل می تراشدکشتی ازکام نهنگ

سنگی چو گوهر بستیم بر دل

از صبر دیدیم در بحر ساحل

رحمت گشوده ست آغوش حاجات ...

... گر همه توفان کنم موجم خروش آهنگ نیست

بحرم اما در لب ساحل زبان دزدیده ام

بر سرکوی تو هم یارب نینگیزد غبار ...

... تشنه کام امن بودم زین محیط

خاک مالیدم به لب ساحل شدم

جوهر تیغش پر طاووس داشت ...

... در بحر به آبی گهرم را نخریدند

خشکم ز تحیرکه به ساحل چه فروشم

اظهار قماش همه کس نقص و کمالی ست ...

... گل نیز گریبان شده از حسرت چاکم

خاشاک به ساحل رسد از دست رد موج

از تیغ اجل نیست درین معرکه باکم ...

... انگور نگردد گره ریشه تاکم

بی موج به ساحل نرسد کشتی خاشاک

از تیغ اجل نیست در این معرکه باکم ...

... به پستی می توان زد لاف معراج از لب بامم

هزاران موج ساحل گشت چندین قطره گوهر شد

همان محمل طراز دوش بیتابیست آرامم ...

... هیچ موجی از کنار این محیط آگاه نیست

من ز خود بیرون روم تا ساحلی پیداکنم

ناخنی در پرده طاقت نمی یابم چو شمع ...

... بیدل از گردون نصیب من همان لب تشنگی است

گر همه مانند ساحل ساغر از دریا کنم