... جهان در خروش از دم کر نای

ز خون دشت ری شکل دریا گرفت

ز تیغ آتش فتنه بالا گرفت ...

... همه شهر بر زن برآمد بجوش

چه از باد دریا برآرد خروش

در شهر بستند و برخاست غو ...

... شد از گرد گردان سپهر آبنوس

سپه چون به نزدیک دریا رسید

بزد بارگاه و فرود آرمید

... کشن لشکری دید آن نامدار

زده خیمه در پیش دریا گذار

خیالش چنان کان فرامرز بود ...

... برآمد ز گردان ایران خروش

چه دریا که از باد آید بجوش

به خیمه درآورد زالش ز راه ...

... کمر تنگ و گرز گرانش به دست

دو لشکر چه دریا به جوش آمدند

به میدان کین رزم کوش آمدند ...

چه کشتیش آمد به دریای چین

برون آمد از کشتی آن گرد کین

بزد خیمه در پیش دریا کنار

جهان جوی شیراوژن نامدار ...

... کز هیبت تو موم شود آهن و خارا

تا دست تو دریا بود و تیغ تو آتش

نشگفت نهیب و خطر از آتش و دریا

هر شاه که یک راه زتیغ تو بترسد ...

... با خیل خیل لشکر چون سیل سیل باران

با فوج فوج موکب چون موج موج دریا

از توده توده آهن چون کوه کرده هامون ...

... از جود تو جهان را خیرست و نفع و راحت

گویی که هست جودت خورشید و ابرو دریا

باز آوری به احسان جان رمیده از تن ...

... نه چوب جانورت بود و نه ید بیضا

ایا چو دست تو دریا بزرگ و بابخشش

و یا چو رای تو گردون بلند و با پهنا

ز نور روی تو اختر بتابد از گردون

ز مهر دست تو گوهر برآید از دریا

چو شاعر از تو نعم بشنود رسد به نعم ...

... دل رنجور من از دایره خوف و رجا

چون به دریای معانی و معالی بگذشت

کرد چون لولو مکنون سخن من به سخا ...

... ای یک احسان تو رخشنده تر از ده خورشید

ای ده انگشت تو بخشنده تر از صد دریا

صفت ذات خدای است جلال تو مگر ...

... شایسته چو اقبالی و بایسته چو دولت

رخشنده چو خورشیدی و بخشنده چو دریا

تو جان لطیفی و جهان جسم کثیف است ...

برآمد ساج گون ابری ز روی ساج گون دریا

بخار مرکز خاکی نقاب قبه خضرا

چو پیوندد به هم گویی که در دشت است سیمابی

چو از هم بگسلد گویی مگر کشتی است در دریا

گهی چون خرمن مشک است بر پیروزه گون مفرش ...

... ازو هر ساعتی جیحون شود پر تخته نقره

وزو هر ساعتی دریا شود پر لؤلؤ لالا

چو بگراید سوی بالا برآرد گوهر از پستی ...

... نهد فرمان او دایم علم بر عالم بالا

به جنب دست او دریا نماید خاک بی بخشش

به جنب رای او گردون نماید تنگ بی پهنا ...

... ولی ز توست توانگر عدو ز توست هلاک

چه مردمی تو که داری صناعت دریا

بود وفاق تو دروازه حیات ابد ...

... کردم ز دیده پرگهر روی بیابان سر به سر

گفتم به دریاها مگر اسبش نداند آشنا

چون راند مرکب در میان راهی پدید آمد چنان

گفتی که موسی ناگهان بر آب دریا زد عصا

عاجز شدم درکار خود ماندم جدا از یار خود ...

... آب گفتا گر مرا بودی صفای طبع او

کس ندیدی تیره در دریا و در فرغر مرا

خاک گفتا گر مرا بودی ز حلم او نصیب ...

... زانکه خشمش بهره داد از دود و از اخگر مرا

کشتی دولت همی گوید که در دریای ملک

رای او بس بادبان و حلم او لنگر مرا ...

... ملک و عمرت را چه باک ازکید و مکر دشمنان

کوه و دریا را چه باک از سایه پر ذباب

شیر پر دل راکند فر جبین تو جبان ...

... کی تواند حاسدی با تو چخیدن خیر خیر

سایه بر دریای چین چون افکند پر ذباب

غول و دیوست از قیاس آنکس که باتو سرکشد ...

... وان دعا در دولت تو هست وقتی مستجاب

طبع من بنده به اقبال تو چون دریا شدست

واندرو مدح و ثنای توست چون در خوشاب ...

... که مشتریش سپهرست ومشتری ثمن است

چنین گهر نه به دریا به دست غواص است

چنین گهر نه به خشکی به دست کوهکن است ...