... رخسار یار گونه آتش از آن گرفت

کاین لاله را ز خون جگر آب داده ایم

آن شعله ایم کز نفس گرم سینه سوز ...

... بنشین چو گل در کنارم تا بشکفد گل ز خارم

ای روی تو لاله زارم وی موی تو سوسن من

ای جان و دل مسکن تو خون گریم از رفتن تو ...

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم

در میان لاله و گل آشیانی داشتم

گرد آن شمع طرب می سوختم پروانه وار ...

... گر به تلخی جان دهد فرهاد شیرین فارغ است

هر نفس در باغ طبعم لاله ای روید رهی

نغمه سنجان را دل از گل های رنگین فارغ است

... عمر جاویدان عذاب جاودانی بیش نیست

لاله بزم آرای گلچین گشت و گل دمساز خار

زین گلستان بهره بلبل فغانی بیش نیست ...

ساختم با آتش دل لاله زاری شد مرا

سوختم خار تعلق نوبهاری شد مرا ...

... تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده ام

چون به بهار سر کند لاله ز خاک من برون

ای گل تازه یاد کن از دل داغ دیده ام ...

رخم چو لاله ز خوناب دیده رنگین است

نشان قافله سالار عاشقان این است ...

... زمانه را چه گنه چون نصیب ما این است

رهی ز لاله و گل نشکفد بهار مرا

بهار من گل روی امیر و گلچین است

... مزار من اگر فردوس شادی آفرین باشد

به جای لاله و گل خار غم روید ز خاک من

مخند ای صبح بی هنگام که امشب سازشی دارد ...

... از دل سرگشته با صید گرفتاری کنم

نیست با ما لاله و گل را سر الفت رهی

می روم تا آشیان در سایه خاری کنم

رهی به گونه چون لاله برگ غره مباش

که روزگارش چون شنبلید گرداند ...

بی روی تو گشت لاله گون مردم چشم

بنشست ز دوریت به خون مردم چشم ...

هر لاله آتشین دل سوخته ای است

هر شعله برق جان افروخته ای است ...

... مهیا تا کند اجزای او را

ستاند از لاله و گل رنگ و بو را

ز دریا عمق و از خورشید گرمی ...

لاله رویی بر گل سرخی نگاشت

کز سیه چشمان نگیرم دلبری ...

... ناگهان باد صبا دامن کشان

سوی سرو و لاله و شمشاد رفت

فارغ از پیمان نگشته نازنین ...

... ز پیری چو افسرد جان در تنم

تهی از گل و لاله شد گلشنم

سیه کاری اختر سیه فام ...

... گل یخ گر آورد بستان به دست

مرا آتشین لاله ای چون تو هست

ز گلچهرگان سر بر افراختی ...

... خسته دل داند بهای ناله را

شمع داند قدر داغ لاله را

هر دلی از سوز ما آگاه نیست ...

... چیستم من آتشی افروخته

لاله ای از داغ حسرت سوخته

شمع را در سینه سوز من مباد ...

... قضا چون زند جام عمرم به سنگ

به داغم شود دیده ها لاله رنگ

به خاک سیه چون شود منزلم ...

... که گیری پای سروی دست یاری

وگر یاری ندارد لاله رخسار

بود یکسان به چشمت لاله و خار

چمن بی هم نشین زندان جان است ...

... وجود خسته و جان ستم کشیده من

به روی تربت من برگ لاله افشانید

به یاد سینه خونین داغ دیده من