... ز شرم گشت عرق ریز بس که شد ملزم

دل و کفش گه ایثار در موافقت اند

دو قلزم متلاطم به یکدیگر منضم ...

... لنگر صبر و سکون بگسلد از اضطراب

گوی زمین در کفش بیند اگر صولجان

روز مصافش کند حلقه زه گیر را ...

... ز همت است گدایی به التفات سزایی

تهی ست ارچه کفش لیک از کمال تو کل

به دست یاری همت ز دست کوس غنایی ...

... از غبار در او دیده اعمی دارد

خوار و زار از کفش افتد زر و گوهر به کنار

چون خس و خار که جا بر لب دریا دارد ...

... به آسمان مه نو را پر کلاه رسید

فتاد کشتی آز از کفش به گردابی

که تا کران نتواند به صد شناه رسید ...

... دمد چون گل و سبزه لعل و زمرد

شود گر کفش بر زمین سایه گستر

فرو بر سرش افسر مهر آید ...

... که حکم بر سر ابنای انس و جان دارد

کفش که طعنه به لطف و سخای بحر زند

دلش که خنده به جود و عطای کان دارد ...

... حلیه ملک و ملک پیرایه عز و وقار

شاه دریا دل غیاث الدین محمد کز کفش

کان برآرد الامان و بحر گوید زینهار ...

... نشود کم ز دشت خیبر گل

در کفش از غبار اشهب او

مشگ دارد بنفشه عنبر گل ...

... ز رنگ جوهر فیروزه می شود ظاهر

که بسته زنگ غم از عز غصه کفش دل کان

عجب ز همت تشریف بخش او که گذاشت ...

... در بر مردکی چنان باشد

کش نه کفش و نه چاقشور بود

نه کمربند در میان باشد ...

... که هیچ حاصل از او نیست غیر افغانم

به قدر وجه براتم درید کفش و نشد

که یک فلوس ز وجه برات بستانم

... گوید ای مرد تاج زر پیرای

که چو کفشی فتاده در ته پای

ما نمودیم کار و حرفت خویش ...

... تا به احسان گشاده دارد دست

هرگز انگشت با کفش ننشست

بسکه احسان اوست پیوسته ...

... سرمه را کس نیاورد به نظر

کفش بر سر نهند و پابر تاج

لعل سازند زیر دست زجاج ...

... گر هجو کسی کنی چنین کن

ای ننگ تمام کفش دوز ان

ضایع ز تو نام کفش دوزان

همدوش به کیر موش مرده ...

... نیزه شیران اگر دشتی نیستان کرده بود

ای دریغا آن سبکدستی که خنجر بر کفش

بوسه ناداده ز خون خصم توفان کرده بود ...

... به ظاهر از خود و پنهان ز شیرین

طلب را کفش پیش پا نهادند

غرض را رخت در صحرا نهادند ...

... به روی یار شیرین شد قدح نوش

چو نوشید از کفش جام پیاپی

عنان خامشی برد از کفش می

برآورد از دل پردرد فریاد ...

... اگر روزگار را براستی انصافی بودی

جای تو بر ستارگان بودی و نعل کفش تو را از طلا همی ساختی

ای دیده تویی که مرا به عشق او دچار ساخته ای ...

... عشق تو گرفت آستین دل من

خدایارش باد مهار خیش در کفش چه زیباست

گویی ستاره ی زهره است که چند گامی پیش از او ثور چشم براه طلوع سنبله است ...

... هر چند مرا مقام در فلک الافلاک بود در آتش شوق تربت او دیده ام گریان است آن کس را که گامی در روضه ی او نهد گام بر بال فرشتگان نیز بچشمم کوچک آید

مؤلف کتاب گوید محمد مشهور به بهاء الدین عاملی را عزم جزم شد که در نجف اشرف کفشگاهی برای زایران حرم مقدس بسازد و بر آن این دو بیت را که خاطر ضعیف آن را پرداخته است برنویسد

آنک افق مبین است که بچشم تو می آید به تواضع سجده کن و رو بر خاک نه آنک طور سیناست چشم فرو انداز و آنک حرم عزت است موزه از پای بر کن ...