... سرمایه اشکی کن و نالیده فرو بار

از فیض تو دریا شده دامان من اکنون

ای دیده نمی بر دل تفسیده فروبار ...

... سامان طرفه ای داد عشق تو چشم ما را

در کف عنان دریا در آستین بهارش

شد از تپانچه نیلی رخسار یوسف ما ...

... هر چه خواهی ببر ای ابر بهار از مژه ام

به عبث آب رخ خویش به دریا مفروش

مستی آسان نبود حوصله ای می خواهد ...

نگردد غرق طوفان کشتی بی لنگر عاشق

بود دریا نمک پرورده چشم تر عاشق

به گوش جان صلای شهپر جبریل می آید ...

... تا رفته گرامی گهر من ز کنارم

چون دامن دریا شده دامان من از اشک

از بس که فرو ریخت ز مژگان من انجم ...

... به میدانی که گردد جلوه گر چابک سوار دل

حباب شوخ نتواند کشیدن جام دریا را

به دست دیده نگذاری عنان اختیار دل ...

... دل را بگو ز چاک گریبان برآورم

ساقی به همت کف دریا نوال تو

از موج خیز هر مژه طوفان برآورم ...

... در گرد یتیمی گهر خویش گرفتیم

هرگز نگرفته ست رگ ابر ز دریا

این بهره که از چشم تر خویش گرفتیم ...

... هر چند قفس بشکند آزاد نگردیم

تا رخت به دریا نکشد قافله ما

خاموش چو سیلاب ز فریاد نگردیم ...

... این خاکمال قطره ما را سزا نبود

ما را که گفته بود ز دریا برون رویم

شهری تمام طالب سودای یوسفند ...

ز خود دور آن دلارا را نمی دانم نمی دانم

جدا از موج دریا را نمی دانم نمی دانم

دمید از مشرق هر ذره ای سر زد ز هر خاری ...

... گرامی گوهرم گرد یتیمی آرزو دارد

حزین از سیر چشمی در دل دریا نمی مانم

... میخانه تو را دانم پیمانه تو را یابم

چندان که زنم غوطه چون موج به هر دریا

در سینه هر قطره دردانه تو را یابم ...

... دلق ورع مگر به شط باده تر کنیم

دریا اگر چه هست در آغوش ما حزین

لب تر ز جوی خویش چو آب گهر کنیم

... چون موج سرابیم درین وادی خونخوار

هر چند تپیدیم به دریا نرسیدیم

از عقل بریدن به تمنای جنون بود ...

... منم نسابه دردانه اشک

نژاد دل به دریا می رسانم

چو شبنم قطره خود را ز پستی ...

... منت از دست و دل خویش کشیدیم بس است

دم آبی به لب تشنه ز دریا نکشیم

گر در خلد به روی نگهم باز کنند ...

... وگرنه می رسد تا منزل مقصود آوازم

مرا از سینه می جوشد خروشی از دل دریا

کجا از بستن لب می شود مسدود آوازم ...

... من و تو هر دو گریانیم ای ابر

چه در کوه و چه در دریا چه هامون

ولیک از من بسی فرق است با تو ...

... منت خدای را که درین خشک سال دهر

دارد کفم ز آبله دریا در آستین

روشن چراغ مسجد و میخانه از من است ...