... عجب نبود اگر در عهد جود و دور انعامت

تهی ماند از گهر دریا و خالی شد در از معدن

کف جود تو در دامان خلق افشاند هر گوهر

که دریا داشت در گنجینه یا کان داشت در مخزن

فلک مشاطه رخسار جاه توست از آن دایم ...

... آسمان در حکم انگشت تو چون انگشتری

با کف دریا نوالت هفت دریا قطره ای

پیش خرگاه جلالت هفت گردون چنبری ...

... گه دری و گاه مرجانی و گاهی عنبری

کی رهین کس شود دریا که گر گیرد ز ابر

قطره آبی دهد واپس درخشان گوهری ...

... موجی این بحر زد و گوهری آمد بیرون

ناگه از موج دگر باز سوی دریا شد

روحش آن سدره نشین طایر در تن محبوس ...

... عربده افزون کند حادثه با گوشه گیر

لطمه زند بیشتر موج به دریا کنار

وه که ندارد درنگ گردش گردنده چرخ ...

... غوطه در حیرت زدند این چشمه حیرت زاستی

غوص این دریا دمی در خود فرو رفتن بود

سر برآری گر ز خود قطره نه ای دریاستی

عالم از خورشید رخسارش تجلی زار شد ...

... در خرابات محبت عاشق رسواستی

صفحه را دریای خون کردی بیفکن خامه را

آستینت جوی خون و دیده خون پالاستی

... کشتی دل فسرده به خشکی فکنده است

این قطره را فشرده و دریا برآورم

تا کار داغ عشق به سامان کنم تمام ...

... طوفان کنم ز دیده به درگاه مصطفی

دریا ز خاک یثرب و بطحا برآورم

از شش جهت ندا بک یا سید الرسل ...

... هشیاردلان را نسزد این همه مستی

از ساغر هستی که حبابی ست به دریا

خاتم چه شد و تخت سلیمان به کجا رفت ...

... نه شهد شناسیم به ذوق تو نه سم را

دریا ز چه رو قطره زند با نم اشکم

داده ست به طوفان مژه ام شورش یم را ...

... بردارد اگر باد کفش دست تسلی

گیرد دل دریا تب و تاب عطشان را

شرع کهن ناطقه را نسخ نماید ...

... خشکد چو شانه در شکن زلف یار دست

گردد چو موج زن کف دریا عطای او

بر سر زند ز پنجه مرجان بحار دست ...

... فیض غمت عطیه فرستد به جان و دل

ابر کفت وظیفه به دریا و کان دهد

تا از کف تو ساغر ایمان گرفته ام ...

... بحر کرم علی ولی کز سخای او

دریا و کان همیشه کند گوهر اقتباس

بر خاک عاکفان بلند آستان او ...

... این بود اندر جهان خیل و حشم داشتن

پیشه فکر من است غوطه به دریا زدن

شیوه کلک من است معجز دم داشتن ...

... دامن هر صفحه را باغ ارم داشتن

دست خوش مو سوی حربه دریا شکاف

سرخط خصم قوی رو به عدم داشتن ...

... خوار شدن از خسان ملک قدم داشتن

موجه دریا زند تلخی کامت حزین

از قدحت دور باد شربت سم داشتن ...

... هم رایج از تو شد زر خورشید بر فلک

هم فلس ماهی از تو به دریا بود روان

تا دیده ریزش کف گوهر نثار تو ...

... وای بر دانش ما آه ز نادانی ما

چه غم از سیل حوادث دل دریا دارد

یاد ساحل نکند کشتی طوفانی ما ...

... کو سکندر که زند کوس فلک جاهی ما

صف مژگان تو گر سایه به دریا فکند

خار قلاب شود در بدن ماهی ما ...

... ما بی خبران بادیه پیمای خیالیم

دریا کش یک دشت سراب است دل ما

بگشا به شکر خنده رنگین لب میگون ...

... عبث ناصح مرا دست تسلی می نهد بر دل

نیندازد کف از بی طاقتی شوریده دریا را

حزین از خامه ات خیزد سروش وادی ایمن ...

دل دریا گهر سرمایه بخشید ابر مژگان را

نماند حسرتی در یاد مهمان کریمان را ...

... نسازد گر به ساحل تخته بندت خشکی مشرب

چو موج خوش عنان سرمست بر دریا نهی پا را

اگر نعلین جسم تیره را از پا برون آری ...