... من و ابر مژه کز بارش نیسانی او

هر کجا پای نهم بر لب دریا باشم

همچو کهسار به زورم نتوان بود به شهر ...

نزد آنهایی که با دل کارشان افتاده است

به بود یک قطره خاموشی ز صد دریا سخن

در ته دریا تنش از تشنگی گردید خشک

ای صبا حال صدف با ابر نیسانی بگو ...

... زورق از یمن سبکباری به ساحل می رسد

جان اگر خواهی درین دریا گرانباری مخواه

... کشتی ما را به ساحل واگذار

بار غم بر سینه دریا منه

ما به جای قطره دریا ریختیم از چشم تر

دیده ما را ببین وز ابر بارانی مگوی

... صدف از خانه او قطره آبی نچشید

تکیه بر همت کم کاسه دریا نکنی

ای قدح قلقل بسیار کم از عربده نیست ...

... می زند هر نفس از موج دوصدچین به جبین

گر شوی تشنه گذر جانب دریا نکنی

چون ندزدی نگه از دیدن داغ دل ما ...

... ساقی قدح از چشمه به دست آر که امشب

دریا شده مهمان سبویی که تو داری

زآیینه انصاف ببین صورت خود را ...

... ز خاکش بود سبز شاخ نبات

روان گر شود هفت دریا قطار

نخیزد صدا همچو یک آبشار ...

... که از نه چرخ موسیقار دارد

ز دریا هفت قانون کرده طیار

که بنوازد ز تردستی به یکبار

چو بر قانون دریا زخمه ریزد

ازو طوفان صوت تازه خیزد ...

... چه شد که دامن قدسی ز خون دیده پرست

کسی ز موج نکرده ست منع دریا را

دل دیوانه کی در گوش گیرد پند دانا را

حباب از خیمه نتواند که پوشد روی دریا را

ملک در موسم گل آروی جام می دارد ...

... در آب دیده چون گرداب از آن بر خویش می پیچم

که سودای که یا رب در خروش آورده دریا را

مرا قید محبت زندگی وارستگی مرگ است ...

... کوه بشکافم اگر گویی که فرهاد من است

قطره بر دریا فزونی می کند در عشق زود

عمرها شاگرد من بود آنکه استاد من است ...

... دیده ام را مانع نظاره آب دیده شد

موج دایم در خراش روی دریا ناخن است

... ز چشمم از به کناری نشو ز طوفان امن

کنار چشم من است این کنار دریا نیست

قدح به دست و چو نرگس همیشه مخموریم ...

... آمده خم ها به جوش رحم کن ای پیر دیر

جام مرا قطره ای زین همه دریا بس است

یاد چمن تا به کی شرم کن ای چشم تر ...

چه گهرها به عوض بر سر دریا افشاند

قطره ای چند اگر ابر ز دریا برداشت

چون قلم خوانده شود راز دل از نقش پی ام ...

... کی کند سر در سر هر قطره طوفان بلا

کار سیل چشمم از هم چشمی دریا گذشت

سوختم قدسی که مخصوص تغافل هم نیم ...

... آن که شب ها تا سحر در خانه بیماری نداشت

آب چشمم خویش را بر قلب دریا می زند

تا بنا شد گریه چون اشکم جگرداری نداشت ...