... در رکاب برق دارد پای ابر نوبهار

صاف و درد خاک را چون لاله یک ساغر کنید

... ز آه صبح خورشید از هوای خود نمی افتد

غرور حسن دارد غافل از خط لاله رویان را

نظر طاوس را از پر به پای خود نمی افتد ...

نه لاله است این که پای بیستون را در حنا دارد

دل سنگ از برای ماتم فرهاد می سوزد

چمن خلد کی این لاله و نسرین دارد

لب اعجاز کی این خنده شیرین دارد ...

... به تماشای تو ای سرو خرامان ز چمن

گل نفس سوخته چون لاله برون می آید

شراب روز دل لاله را سیه دارد

چه حاجت است به شاهد سخن چو ته دارد ...

می خرامید و صبوح از می بی غش زده بود

لاله ای بود که سر از دل آتش زده بود

ای مه عید کجا گم شده بودی دیروز ...

چون لاله هر که باده حمرا نمی زند

جوش نشاط چون خم صهبا نمی زند ...

تا چند رخ ز باده کسی لاله گون کند

تا کی کسی شناه به دریای خون کند ...

... از آبیاری عرق شرم روی او

تا آفتاب زرد خزان لاله رنگ بود

امشب که شوخی هوسش آرمیده بود ...

آنجا که عارض تو ز می لاله گون شود

در دیده رشته های نگه جوی خون شود ...

عمرم به تلخکامی مل خرج می شود

اشکم به رنگ لاله و گل خرج می شود

با عاشقان همین سخن عاشقی بگوی ...

رونق ز لاله زار تو خط سیاه برد

این هاله روشنی ز شبستان ماه برد ...

لاله آتش زبان افروخت در گلشن چراغ

بعد ازین در خواب بیند دیده روشن چراغ ...

اگر سیاه دلم داغ لاله زار توام

اگر گشاده جبینم گل بهار توام

اگر چه چون ورق لاله نامه ام سیه است

به این خوشم که جگرگوشه بهار توام ...

... مجنون به پای ناقه لیلی نهاد روی

رنگ ادب ز لاله صحرانشین مجو

از آفتاب صلح به روز سیاه کن ...

در گریه چشم افشک فشان را ندیده ای

فصل بهار لاله ستان را ندیده ای

ای عندلیب این همه تعریف گل مکن ...

... دلداری سفینه به گرداب می کنی

ما همچو داغ لاله سیه روزگار و تو

سیر سمن فشانی مهتاب می کنی ...

... مجنون به پای ناقه لیلی نهاد روی

رنگ ادب ز لاله صحرانشین مجو

از آفتاب صلح به روز سیاه کن ...

در گریه چشم افشک فشان را ندیده ای

فصل بهار لاله ستان را ندیده ای

ای عندلیب این همه تعریف گل مکن ...