... آفتابی کز فروغش چشم انجم خیره شد

چون چراغ روز پیش لاله زار اشرف است

عمر جاویدان که رعنایی به قدش جامه ای است ...

... چه همچو برگ خزان دیده رفته ای از دست

رخی به رنگ ده از سیر لاله زار بسنت

خمیر مایه قوس قزح شده است زمین ...

... بهار جود ظفرخان صبح پیشانی

که سرخ رو ز گل اوست لاله زار بسنت

به اینقدر که گل عارض تواش روداد ...

... همیشه بزم تو از اهل طبع رنگین باد

میان لاله رخان هست تا شعار بسنت

... شوم چون عاشقان و عارفان از جان گرفتارش

ز وصف لاله او رنگ بر روی سخن دارم

نگه را چهره ای سازم ز سیر ارغوان زارش ...

... ز سنبل تو شود زخم غنچه ها تازه

ز خنده تو شود داغ لاله ها تمکین

کمان زند به سر ماه عید ابرویت ...

... ز تیره روزی شبهای ما چه غم داری

ترا که لاله طورست بر سر بالین

تو کم ز غنچه و ما کم ز عندلیب نه ایم ...

زهی ز چین جبین آیه آیه سوره نور

ز خال تازه کن داغهای لاله طور

نگه به گوشه چشم تو موج بر لب جام ...

... تو چون میان بگشایی کمر نبندد مور

هزار لاله خون بر زمین گل بچکد

دم مسیح کند گر به غنچه تو عبور

چه شعله ای که به دلگرمی رخ تو زده است

نقاب سیلی آتش به برگ لاله طور

اگر به غمزه سیراب ابر کشت شوی ...

... یکسان به خاص و عام بتابد چو آفتاب

بر خاره سنگ لاله فشاند چو نوبهار

صایب بگو صریح که این گل ز باغ کیست ...

... ز تقوی جهان شد چو خرم بهشت

به دوران منعش می لاله رنگ

نهان گشت چون لعل در صلب سنگ ...

... ز حلم گرانسنگ او کوهسار

ز لاله کند خون عرق هر بهار

توان دیدن از پرچم آن سنان ...

آتش افروز جنون شد دامن صحرا مرا

طشت آتش ریخت بر سر لاله حمرا مرا

هر سر راهی به آگاهی حوالت کرده اند ...

ز هجران که دارد لاله داغی دلسیاهی را

غزال دشت از چشم که دارد خوش نگاهی را ...

مده ز دست درین فصل جام صهبا را

که موج لاله به می شست روی صحرا را

جنون ما به نسیم بهانه ای بندست ...

مجنون کند فریب نگاهت غزاله را

بوی خوش تو تازه کند داغ لاله را

صد زخم ناف سوز خورد آهوی ختا

بر هم زنی چو طره مشکین کلاله را

داغ مشکینم که ناف لاله ها را سوخته است

از تب غیرت گل خورشید را افروخته است ...

بخت ما چون بیدمجنون سرنگون افتاده است

همچو داغ لاله نان ما به خون افتاده است

هر چه می گیریم صرف بینوانان می کنیم ...

نامه لاله که داغ جگرش مضمون است

چشم بر راه قبول نظر مجنون است

در سواد ورق لاله اگر غور کنی

گرده دامن لیلی و سر مجنون است ...

رخسار تو شاداب تر از لاله طورست

شبنم گل سیراب ترا دیده شورست ...

... این گره گلزار را در رشته خاشاک ماند

لاله با دست نگارین سینه خارا شکافت

دانه ما در چنین فصلی به زیر خاک ماند

... عاشقان را جلوه گل درنمی آرد ز جای

لاله گاهی ناخنی بر داغ ایشان می زند

خطش خورشید را در دامگاه هاله می آرد

رخ او جام می را در لباس لاله می آرد

نه از تیشه است کوه بیستون را ناله و زاری ...

ازان فرهاد دایم جای در کوه و کمر دارد

که از هر لاله نقش پای گلگون در نظر دارد

دلم از فکر مژگانش نمی آید برون صایب ...

داغ عاشق سازگاری کی به مرهم می کند

لاله این باغ خون در چشم شبنم می کند

دولت گردنده دنیا به استحقاق نیست ...