... ازین فکرت که با آن ماه می رفت

چو ماه آن آفتاب از راه می رفت

دگر ره دیو را دربند می داشت ...

... چو مستی خوان شرم از پیش برداشت

خرد راه وثاق خویش برداشت

ملک فرمود تا هر دل ستانی ...

... روان گشته میان سبز گلشن

جوان شیری بر آمد تشنه از راه

بدان چشمه دهان تر کرد ناگاه ...

... سرم از سایه او تاجور باد

ندیمش بخت و دولت راه بر باد

چو دور آمد به خسرو گفت باری ...

... که بود از بوسه لب ها را زبان بند

هم از راه اشارت های فرخ

حدیث خویشتن را یافت پاسخ ...

... بنامیزد گلی بی زحمت خار

شه از راه شکیبایی گذر کرد

شکار آرزو را تنگ تر کرد ...

... پس آنگه پای بر گیلی بیفشرد

ز راه گیلکان لشگر به در برد

دل از شیرین غبارانگیز کرده ...

... که راند از اختران با او بسی سیر

بر آن ره بان دیر افتاد راهش

که دانا خواند غیب آموز شاهش ...

... چه خوش گفتند شیران با پلنگان

که خر کره کند یا راه زنگان

مرا با مملکت گر یار بودی ...

... دلش دادی که یابی کامرانی

گهی دیو هوس می بردش از راه

که می بایست رفتن بر پی شاه ...

... هم آخر زان میان کشتی به در برد

به صد زاری ز خاک راه برخاست

ز بس خواری شده با خاک ره راست ...

... که هر کس زودخور شد زود شد مست

نباید راه رو کو زود راند

که هر کو زود راند زود ماند ...

... بدین قالب که بادش در کلاه است

مشو غره که مشتی خاک راه است

ز بادی کاو کلاه از سر کند دور ...

... چو گیرد ناامیدی مرد را گوش

کند راه رهایی را فراموش

جهان تلخ است خوی تلخ ناکش ...

... اگر واعظ بود گوید که چون کاه

تو بفکن تا منش بردارم از راه

و گر زاهد بود صد مرده کوشد ...

... به پیغامی قناعت کرد از آن ماه

به بادی دل نهاد از خاک آن راه

نبودی یک زمان بی یاد دل دار ...

... سوم گنج سوخته

ز گنج سوخته چون ساختی راه

ز گرمی سوختی صد گنج را آه ...

... یازدهم آرایش خورشید

چو زد زآرایش خورشید راهی

در آرایش بدی خورشید ماهی ...

... بیست و سوم شبدیز

چو در شب بر گرفتی راه شبدیز

شدندی جمله آفاق شب خیز ...

... به تاج قیصر و تخت شهنشاه

که گر شیرین بدین کشور کند راه

به گردن برنهم مشکین رسن را ...

... نهفته دوستی ورزم پری وار

اگر چه سوخته پایم ز راهش

چو دست سوخته دارم نگاهش ...

... در آن جان گر ز من بودی یکی سوز

به گیسو رفتمی راهش شب و روز

خر از دکان پالان گر گریزد ...

... مگر نشنیدی از جادوی جوزن

که داند دود هر کس راه روزن

مرا این رنج و این تیمار دیدن ...

... دگر باره به صحرا کرده پرواز

مشو راهی که خر در گل بماند

ز کارت بی دلان را دل بماند ...

... دلی دارد چو مرغ از دام رفته

هم از راه سخن شد چاره سازش

بدآن دانه به دام آورد بازش ...

... ز دستش بستد و در پایش افشاند

وز آن جا راه صحرا تیز برداشت

چو دریا اشک صحراریز برداشت ...

... سهی سروش چو شاخ گل خمیده

چو گل صد جای پیراهن دریده

ز گریه بلبله وز ناله بلبل ...

... به جای سرمه در چشمش کشیدی

و گر در راه او دیدی گیایی

ببوسیدی و برخواندی ثنایی ...

... نخوردی و نیآشامیدی از درد

بدآن هنجار که اول راه رفتی

اگر ره یافتی یک ماه رفتی ...

... ز مدهوشی مژه بر هم نبستی

و گر پیش آمدی چاهیش در راه

ز بی پرهیزی افتادی در آن چاه

دل از جان برگرفته وز جهان سیر

بلا همراه در بالا و در زیر

شبی و صد دریغ و ناله تا روز ...

... به دیداری قناعت کردی از دور

دگر ره راه صحرا برگرفتی

غم آن دل ستان از سر گرفتی ...

... بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ

بگفتا گر نیابی سوی او راه

بگفت از دور شاید دید در ماه ...

... که ما را هست کوهی بر گذرگاه

که مشکل می توان کردن بدو راه

میان کوه راهی کند باید

چنانک آمد شد ما را بشاید ...

... جوابش داد مرد آهنین چنگ

که بردارم ز راه خسرو این سنگ

به شرط آن که خدمت کرده باشم ...

... چو در خوبی غریب افتادی ای ماه

غریبان را فرو مگذار در راه

تو که امروز از غریبی بی نصیبی ...

... وز اقبال مخالف می هراسم

هم ادباری عجب در راه دارم

که مقبل تر کسی بدخواه دارم ...

... نهادش بر بساط نوبتی گاه

به نوبت گاه خویش آمد دگر راه

همان آهن گری با خاره می کرد ...

... اگر ماند بدین قوت یکی ماه

ز پشت کوه بیرون آورد راه

ملک بی سنگ شد زان سنگ سفتن ...

... که گر خواهی که آسان گردد این بند

فرو کن قاصدی را کز سر راه

بدو گوید که شیرین مرد ناگاه ...

... ز خاکش عنبر افشاندند بر ماه

به آب دیده شستندش همه راه

هم آخر با غمش دم ساز گشتند ...

... زمین تا آسمان خورشید تا ماه

به ترکستان فضلش هندوی راه

دهد بی حق خدمت خلق را قوت ...

... به تنهایی قناعت کن چو خورشید

که هم سر شرک شد در راه جمشید

اگر با مرغ باید مرغ را خفت ...

... دگر باره شد از شیرین شکرخواه

که غوغای مگس برخاست از راه

ز کارآشوبی مریم برآسود ...

... نشد واقف کسی بر حسب آن حال

پس از سالی رکاب افشاند بر راه

سوی ملک سپاهان راند بنگاه ...

... در آب خشک می کرد آتش تر

گلابی را به تلخی راه می داد

به شیرینی به دست شاه می داد ...

... شکر برخاست شمع از پیش برداشت

به عذری کآن قبول افتاد در راه

برون آمد ز خلوت خانه شاه ...

... چو بگرفت از شکر خوردن دل شاه

به نوش آباد شیرین شد دگر راه

شکر در تنگ شه تیمار می خورد ...

... چو دوزی صد قبا در شادکامی

بدر پیراهنی در نیک نامی