... خویش را چون موج بی باکانه بر دریا زدیم

می توان تا چند همچون گرد بر ساحل نشست

چون تذروی کآشیان تبدیل سازد می شود ...

... در غم عشق بتان راز جهان از من مپرس

غرقه ی دریا چه می داند چه بر ساحل گذشت

رهرو عشق ترا مقصد نمی دانم کجاست ...

... بیخودی در وصل از من انتقام خود کشید

داد دل از کشتی ما موج در ساحل گرفت

عشق از قید گرانجانی مرا آزاد کرد ...

... چشم همراهی مدار از کی که موج از جوش بحر

کی تواند کشتی خود را سوی ساحل برد

خضر را هم آگهی از کعبه ی توفیق نیست ...

... دلنشین باشد حدیث عشق در وارستگی

موج دریا چند ای یاران ز ساحل خوش کنید

هر ادایی در حقیقت ره به جایی می برد ...

... دیوانگان که خانه به سیلاب داده اند

ساحل غبار بود ز خاطر سلیم رفت

تا راه ما به حلقه ی گرداب داده اند

قدم هرکس به راه او نهد منزل نمی خواهد

به این بحر آنکه گردد آشنا ساحل نمی خواهد

ازان چون مرغ بسمل می تپم در خاک و خون دایم ...

... تمام سر شو و چون غنچه در گریبان باش

نکرد فایده ای از تلاش ساحل موج

مقیم حلقه ی گرداب همچو طوفان باش ...

... ما درین بحر نه موج و نه حبابیم سلیم

چشم بر ورطه همیشه نه به ساحل داریم

... ناله ام چون برق زد سرتاسر او را طناب

ساحل این بحر بی پایان کسی هرگز ندید

موج را باد صبا بیهوده می راند به آب ...

... ز عدل او که بر آفاق باد ارزانی

سفینه را سوی ساحل به پشت خویش برد

نهنگ چون کشف از ورطه های طوفانی ...

... یتیم من کجا بیرون برد سر

به ساحل کردی از بیم سپاهی

زر خود را نهان در خاک ماهی ...

... نهنگان از قفای فوج ماهی

به ساحل بیشه ای پر خار و خس بود

که باد از شاخسارش در قفس بود ...

... به عمر خود چو موج از خواهش دل

قدم ننهاده از دریا به ساحل

به طفلی دایه ی گردون در آن آب ...

... چو بیت انتخابم در سفینه

چو آن کشتی ز ساحل بادبان شد

به روی آب همچون بط روان شد ...

... لباسش را برون می آرد از تن

وداع خویشتن کردم به ساحل

در آن دریا شدم چون قطره داخل ...

... چو عکس ماه افتادم به دریا

به ساحل آن غلام و من به گرداب

نمی باشد کسی را سایه در آب ...

... به اندک ساعتی طی شد مسافت

نمایان شد ازان ساحل علامت

تواند آن که مرگش سر به پی کرد ...

... درختانش سراسر نخل ماتم

به نزدیکی ساحل چون رسیدیم

ز دریا رخت بر صحرا کشیدیم

در آن ساحل کهن ویرانه ای بود

که غم های جهان را خانه ای بود ...

دریا بغل گشاده به ساحل نهاد روی

دیگر کدام سیل گسسته است بند را

بر خاطر موج است گران دیدن ساحل

یارب تو نگه دار ز منزل سفرم را

هر که می بیند چو کشتی بر لب ساحل مرا

می نهد از دوش خود بار گران بر دل مرا

عشق اول ناتوانان را به منزل می برد

خار و خس را زودتر دریا به ساحل می برد

دل را به هم شکن که ازین بحر پر خطر

تا نشکند سفینه به ساحل نمی ورد

ای بحر از حباب نظر باز کن ببین

کاین موج بیقرار به ساحل چه می کند

یاد آن جلوه مستانه کی از دل برود

این نه موجی است که از خاطر ساحل برود