دل در گره زلف تو بستیم دگربار

در دام سر زلف تو شستیم دگربار ...

... هیهات که خورشید پرستیم دگربار

دل در گره زلف تو بستیم و برآنیم

جویای سر زلف چو شستیم دگربار ...

... از پیشگه وصل چو برخاست عراقی

با تو دمکی خوش بنشستیم دگربار

... ز رویش هرچه بگشایم نقاب روی او اولی

ز زلفش هر چه بر بندم مرا زنار اولی تر

کسی کاهل مناجات است او را کنج مسجد به

مرا کاهل خراباتم در خمار اولی تر

فریب غمزه ساقی چو بستاند مرا از من

لبش با جان من در کار و من بی کار اولی تر ...

... کین جا نخرند زرق مفروش

تسبیح بده پیاله بستان

خرقه بنه و پلاس درپوش

در صومعه بیهده چه باشی ...

اگر فرصت دهد جانا فراقت روزکی چندم

زمانی با تو بنشینم دمی در روی تو خندم

درآ شاد از درم خندان که در پایت فشانم جان ...

... نیابی نزد مهجوران نپرسی حال رنجوران

بیا زان پیش کز عالم بکلی رخت بربندم

بیا کز عشق روی تو شبی خون جگر خوردم

میازار از من بی دل که سر در پایت افکندم

مرا خوش دار چون خود را به فتراک تو بر بستم

بیا کز آرزوی تو دمی صد بار جان کندم ...

... تماشاگاه جسم و جان به جز روی تو نپسندم

ز هستی عراقی هست بر پای دلم بندی

جمال خوب خود بنما گشادی ده ازین بندم

... چه می خواهی از این مسکین سرگردان نمی دانم

اگر مقصود تو جان است رخ بنما و جان بستان

و گر قصد دگر داری من این و آن نمی دانم ...

... ولیکن آفتابی یا مه تابان نمی دانم

به زندان فراقت در عراقی پایبندم شد

رها خواهم شدن یا نی از این زندان نمی دانم

... خرقه صوفیانه بدریدیم

کمر عاشقانه بر بستیم

در خرابات با می و معشوق

نفسی عاشقانه بنشستیم

از می لعل یار سرمستیم ...

... کنون عمری که فایت شد قضا کردن توان نتوان

رسید از غم به لب جانم رخت بنما و جان بستان

که پیش آن رخت جان را فدا کردن توان نتوان ...

... که از رخ پرده صبرم دریدی

نچیده یک گل از بستان شادی

ز غم صد خار در جانم خلیدی

مکن آزاد مفروشم اگر چه

به خوبی صد چو من بنده خریدی

گزیدی هر کسی را بهر کاری ...

آن جام طرب فزای ساقی

بنمود مرا لقای ساقی

در حال چو جام سجده بر دم ...

... کو صیقل غم زدای ساقی

تا بستاند مرا ز من باز

این است خود اقتضای ساقی ...

... کار من جان کندن است و ناله و زاری و درد

بنگرید آخر به کارم مرگ به زین زندگی

در چنین جان کندنی کافتاده ام شاید که من ...

... مرگ را من خواستارم مرگ به زین زندگی

از پی آن کز عراقی مرگ بستاند مرا

مرگ را من دوستدارم مرگ به زین زندگی

... به تماشای تو آید همه کس

لاله زاری چمنی بستانی

روی در روی تو آرند همه ...

... کهربایی گهری مرجانی

مهر هر روز دمی در بنده ات

سحری صبح دمی خندانی ...

... ندیده روی تو از عشق عالمی مرده

یکی نماند اگر خود جمال بنمایی

ز چهره پرده برانداز تا سر اندازی ...

... دل عراقی بیچاره آرزومند است

امید بسته که تا کی نقاب بگشایی

چه بود گر نقاب بگشایی

بی دلان را جمال بنمایی

مفلسان را نظاره ای بخشی ...

... منتظر گشته تا چه فرمایی

چون عراقی امید دربسته

تا در بسته بو که بگشایی

... بکاهد جان چو نبود جان فزایی

بنالم بلبل آسا چون نیابم

ز باغ دلبران بوی وفایی ...

... نمی بینم رهی را رهنمایی

نه دل را در تحیر پای بندی

نه جان را جز تمنی دلگشایی ...

... بیابد بهر چشمش توتیایی

روانم نیز در بسته است همت

که بگشاید در راحت سرایی ...

... چو خوش بود اگر ای عمر رفته بازآیی

زبان گشاده کمر بسته ایم تا چو قلم

به سر کنیم هر آن خدمتی که فرمایی ...

... درآمده است به سر با وجود دانایی

درم گشای که امید بسته ام در تو

در امید که بگشاید ار تو نگشایی ...

... سعادت دو جهان است دیدن رویت

زهی سعادت اگر زان چه روی بنمایی

... ژاله از روی لاله دور مکن

تا نسوزد ز شعله بستان را

مفشان شبنم از سر سبزه

به خضر بخش آب حیوان را ...

... نرمکی طره از رخش وا کن

بنگر آن آفتاب تابان را

حسن رخسار یار را بنگر

گر به صورت ندیده ای جان را ...

... که گل از یار یادگار آمد

به تماشای باغ و بستان شو

که چمن خلد آشکار آمد ...

... صد هزاران گهر نثار آمد

غنچه از بند او نشد آزاد

زان گرفتار زخم خار آمد ...

... نیست آزاده ای مگر سوسن

که نه در بند کار و بار آمد

لاله را دل بسوخت بر نرگس ...

... زین جهان بر دلش غبار آمد

شد ز یاری جدا بنفشه مگر

که چنین وقت سوکوار آمد

جامه سوک بر بنفشه برید

زان مگر لاله دل فگار آمد ...

... وز فروغ شمع رویش آتش موسی زنند

هشت بستان بهشت از شبنم دستش خورند

نه حباب چرخ قبه هم در آن دریا زنند ...

... چاکران او بدون حق فرو نارند سر

بندگان او قدم بر اولی و اخری زنند

خاصگان او ندیم مجلس خاص قدم ...

... شکر کردم که پس از مدت سی و شش سال

یادش از بندگی بی سر و سامان آید

ای برادر چه دهم شرح که دور از تو مرا ...

... به عراق ار نرسد باز عراقی چه عجب

که نه هر خار و خسی لایق بستان آید

... نیم مستیم کو کرشمه یار

طره ای کو که دل درو بندیم

چهره ای کو که جان کنیم نثار ...

... نیم مستان عشق را ز خمار

در سر زلف یار دل بندیم

که به روز آید آخر این شب تار ...

... بر زبانش چنین رود گفتار

اگر عراقی زبان فرو بستی

آشکارا نگشتی این اسرار