... یارب به جنبش مژه مپسند شانه ام

در موج حیرتی چو گهر غوطه خورده ام

محو است امتیاز کران و میانه ام ...

... قدردان وضع تسلیمم ز اقبالم مپرس

موج یک دریا گهر فرش است در همواری ام

شکر اقبال جنون را تا قیامت بنده ایم ...

... قد می کشد غبار نگه از حوالی ام

هر جزوم از شکسته دلی موج می زند

من شیشه ریزه ام حذر از پای مالی ام

در هر سری به نشیه دیگر دویده است

چون موج باده ریشه بی اعتدالی ام

موج از گهر ندامت دوری نمی کند

اندیشه فراق ندارم وصالی ام ...

تا کجا بوس کف پایت شود ارزانی ام

همچو موج آواره می گردد خط پیشانی ام

بال و پر گم کرده ام در آشیان بیخودی ...

... به خیال سلسله جهان گرهی نخورده رسایی ام

به دماغ موج گهر زدم ز جنون نشیه عاجزی

نکشید گرد هوس سری که نکوفت آبله پایی ام ...

... چون ساغر شکسته ندارد صدا لبم

بال هوس ز موج گهر سر نمی کشد

چسبیده است بر دل بی مدعا لبم ...

... غیر از تری چه نغمه کشد ساز احتیاج

موجی در آب ریخته است از حیا لبم

احرام پایبوس تو اقبال ناز کیست ...

... یا رب چو گل کشد قدحی از هوا لبم

بیدل زبان موج گهر باب شکوه نیست

گر مرد قدرتی تو به ناخن گشا لبم

... ز بس که می برم افسوس ازین محیط ندامت

حباب آبله دارد چو موج سودن دستم

به این ادب فلکم گردهد عروج ثریا ...

شب از یاد خطت سر رشته جان بود در دستم

ز موج گل رگ خواب گلستان بود در دستم

به غارت رفته ام تا ازکفم رفته ست گیرایی ...

... کف افسوس فرصت نقد تاوان بود در دستم

پر افشانی ز موج گوهرم صورت نمی بندد

سر این رشته تا بودم پریشان بود در دستم ...

به فقر آخر سر و برگ فنای خویشتن گشتم

سراب موج نقش بوریای خویشتن گشتم

به تمثال خمی چون ماه نو از من قناعت کن ...

... ربط اجزای عناصر بس که بی شیرازه بود

هریکی را چار موج فتنه توفان یافتم

میوه باغ موالید آن قدر ذوقم نداد ...

... گرد چینی خانه فغفور و خاقان یافتم

چشمه اسکندر آبش موج در آیینه داشت

کوس اقبال سلیمان شور مرغان یافتم ...

... تاکشیدم نفس آن سوی رمیدن رفتم

موج گوهر به صدف راز خموشان می گفت

گوش گرداب گرفتم به شنیدن رفتم ...

... همچو رنگ خون چمن پرداز چندین مشهدم

بیدل از ترک هوس موج گهر افسرده نیست

پشتی بنیاد اقبالیست در دست ردم

... چو ماه از خانه خورشید اگر آتش طلب کردم

مخواه از موج گوهر جرآت توفان شکاریها

کمند نارسایی داشتم صید ادب کردم ...

... به مشق عافیت ر اهی دگر نگشود این دریا

همین چون موج گوهر گردنی را بی عصب کردم

نرفت از طینتم شغل تمنای زمین بوسش ...

... گر دست کوتهی کرد پایی دراز کردم

تنزیه موج می زد در عرصه حقیقت

من از خیال تازی گرد مجاز کردم ...

... به هر زخمی که مرهم خواست تکلیف گزک کردم

چو موج گوهرم یکسر نفس شد حرف خاموشی

صف رنگ ادب تا نشکند شوخی کمک کردم ...

... زان تبسم که حیا زیر لبش پنهان داشت

چه شناهاکه نه در موج گهر می کردم

آه بیدردی فرصت نپسندید از من ...

... به صیقل می رسد آیینه و من آب می گردم

حیا چون موج گوهر شوخی از سازم نمی خواهد

اگر رنگم در گردش زند بیتاب می گردم ...

... بی تو با عالم اسباب چه کار است مرا

موج این بحر به ذوق گهرت می گردم

نیست معراج دگر مقصد تسلیم وفا ...

... سینه لبریز خراش زخم ناخن ساختم

همچو بحر آخر به موج این صفحه را مسطر زدم

غافل از معنی جهانی بر عبارت ناز داشت ...

... مگر آن دلنواز می رسدم

به حریفان ز موج می نرسید

آنچه از تار ساز می رسدم ...