... جمعی که در بهشت فراغ آرمیده اند

طی کرده اند جاده دشت امید و بس

دل با همه شهود ز تحقیق پی نبرد ...

... هیهات راه مقصد ما وانموده اند

بر جاده ای که هیچ نگردد پدید و بس

خواندیم بی تمیز رقمهای خیر و شر ...

... آنقدر دامن که باید چید و بس

جاده چون طی شد حضور منزل است

رشته می باید به پا پیچید و بس ...

... سایه هم خورشید می یابد زمان دیگرش

تیغ خونخوارست بیدل جاده دشت جنون

تا ز سر نگذشته ای نتوان گذشتن از سرش

... چون صبح میندوز به جز وحشت از این دشت

تا جاده و منزل همه در گرد سفر پوش

پیش از نفس آیینه هستی به عرق گیر ...

... چه خطی که شد ز تامل تو کتاب آینه هم غلط

ز تمیز جاده و منزلت الم تردد نیک و بد

خط پا به دایره می رسد سر اگر شود به قدم غلط ...

... اشک مجنون چقدر خوش قلم تردستی ست

سطری از جاده ندیدیم درین صحرا خشک

نیست غیر از عرق شرم شفاعتگر ما ...

... بسکه افسردگی افسون تحیر دارد

سیل چون جاده فتاده است درین صحرا خشک

ترک اسباب لب شکوه نایابی دوخت ...

... در دل آب است آنجا سخت ناپیدا نمک

جاده ها چون زخم بی چاک گریبان نیستند

گرد مجنون تاکجاها ریخت در صحرا نمک ...

... چراغ دیده مور است در سرای بخیل

به قوت حشم از جاده ادب مگذر

صلای کام نهنگست کوچه دادن سیل ...

... قدح زنید حریفان همین به جبهه نم

به خط جاده پرگار رفته ایم همه

چو سبحه پیش و پس اینجا گذشته است ز هم ...

... همت آزاد را بیدل ره و منزل یکی ست

نغمه را در جاده های تار می باشد مقام

... زبن موج می سراغ رگ تاک کرده ام

تیغی به جاده دم الفت نمی رسد

سیر هزار راه خطرناک کرده ام ...

... تحیر شد دلیلم در سواد دشت آگاهی

همان تار نگاهم جاده بود آنجا که من رفتم

ز بس وحشت کمین الفت اسباب امکانم ...

... به سامان دلم آواره صد دشت بیتابی

ز منزل جاده ام دور است یا رب گم شود زادم

طراوت برده ام از آب و گرمی از دل آتش ...

... بیدل چه بگذرد کس از عالم گذشتن

این جاده پی سپر بود رنج قدم نکردم

... به داغ می رسد آهنگ زخم من چو هلال

هنوز جاده سر منزل کمال خودم

به هر چه می نگرم آرزو تقاضا نیست ...

... رنگی شکسته ام چقدرها بهادرم

گرد هزار جاده به منزل شکسته است

چون موج گوهر آبله پای تحیرم ...

... کسی جز منتهی مضمون عنوانم نمی فهمد

به سر دارد ز منزل مهر همچون جاده طومارم

به دل هر دانه ای از ریشه خود دامها دارد ...

... ز حال رفتگان شد غفلتم آیینه بینش

به چشم نقش همچون جاده خوابیده بیدارم

ز شرم عیب خود چشم از هنر برداشتم بپدل ...

... که گمره ازلم جزوی از هدایه ندارم

به هر طرف کشدم دل یکیست جاده و منزل

سوار مرکب شوقم خرکرایه ندارم ...

... به روز هم نتوان کرد قطع شبگیرم

چو جاده رنگ بنای مرا شکستی نیست

به خشت نقش قدم کرده اند تعمیرم ...