... به داغ دیگرش مرهون منت کن مروت کن‏

بود موی سفیدت جاده راه فنا جویا

تو هم این قامت خم گشته را محراب طاعت کن

... کی به جریان می رود از خویشتن دریا برون

جاده را از نرمی رفتار سازد جوی آب

ماه من آید چو از خلوت به استغنا بردن ...

... چو خم بی دست و پا گردد اگر باشد فلاطونی

نه تنها جاده می غلتد بخاک از طرز رفتارش

بود هر نقش پا دنبال سروش چشم پرخونی ...

... بر صحنه کفم جلوه گری داد قلم را

بر جاده مسطر اثر معجز آن خلق

چون قافله مور روان ساخت قلم را ...

... تخت زمین نشیمن نوشیروان برف

از جور دی کجا رود این کس که جاده ها

چون رشته گهر شده پنهان میان برف ...

... از دلایل راه حق چون رشته گوهر گم است

جاده این ره نهان گردید در سنگ نشان

می توان با قامت خم یافت در ره در کوی عشق ...

... بود چون بحر دایم در تلاطم

به هر جاده که گشته گرم رفتار

بجستن آمده چون نبض بیمار ...

... طپد همچون دل عاشق ز حرمان

به هر جاده که گشته گرم گرفتار

بجستن آمده چون نبض بیمار ...

... سبک خیزی که بیرون ناید آهنگ

بود گر جاده اش ابریشم چنگ

ز دستش گشته آسان حل مشکل ...

... واماندگی ز سلسله ما نمی رود

چون جاده ایم یک رگ زنجیر خواب پا

در هر صفت تلافی غفلت غنیمت است ...

... بستم سبوی آبله بر دوش نقش پا

چون جاده تا به راه رضا سر نهاده ایم

موج گل است بر سر ما جوش نقش پا ...

... تا دهد جلوه داغ دلها را

جاده هرسوگشاده است آغوش

که دریده ست جیب صحرا را ...

... دل از سعی امل بر وضع آرامیده می لرزد

مبادا دوربینی جاده سازد منزل ما را

شکست آرزو زین بیش نتوان در گره بستن ...

... تا به کی بی مدعا چون شمع باید رفتنت

جاده خود را نسازی محو در منزل چرا

بر دو عالم هر مژه برهم زدن خط می کشی ...

... خیال جذبه افتادگان دست سودایت

به رنگ جاده دارد درکمند عجز منزل را

زکلفت گر دلت شد غنچه گلزارش تصورکن ...

... دل آسوده از جوش هوسها ناله فرسا شد

خیال هرزه تازی جاده گردانید منزل را

سرااغ سایه از خورشید نتوان یافتن بیدل ...

... پرده زنبوری ست آنجا دیدة بادام را

چون خط پرگار بیدل منزل ما جاده است

جستجوهای هوس آغازکرد انجام را

... ابرو از تیغ است چشم خونفشان زخم را

پرده دار جاده کی گردد هجوم نقش پا

از سخن خون می تراود ترجمان زخم را ...

... بند از مژه بردار یقین سازگمان را

آسوده روان جاده تشویش ندارند

منزل طلبی ترک مکن ضبط عنان را ...

... بیدل نفس ات خون مکن از هرزه درایی

چون جاده درین دشت فکندیم عنان را

... همچو گوهر سبحه یکدانه دل جمع کن

چند چون کف بر سر آب افکنی سجاده را

نیست سرو از بی بری ممنون احسان بهار ...

... بی نفس گشتن طلسم راحت دل بوده است

موج منزل می زنم تا محو کردم جاده را

بیدل از تسلیم ما هم صید دل ها کرده ایم ...