خط جبین ماست هم آغوش نقش پا
دارد هجوم سجدهٔ ما جوش نقش پا
راه عدم به سعی نفس قطع می‌کنیم
افکنده‌ایم بار خود از دوش نقش پا
رنج خمار تا نرسد در سراغ دوست
بستم سبوی آبله بر دوش نقش پا
چون جاده تا به راه رضا سر نهاده‌ایم
موج گل است بر سر ما جوش نقش پا
سامان عیش ما نشود کم ز بعد مرگ
تا مشت خاک ماست قدح نوش نقش پا
ماییم و آرزوی جبین‌سایی دری
افسر چه می‌کند سر مدهوش نقش پا
چشم اثر ندیده ز رفتار ما نشان
چون سایه‌ام خراب فراموش نقش پا
هر سر که پخت دیگ خیال رعونتی
پوشیدش آسمان ته سرپوش نقش پا
مستانه می‌خرامی و ترسم‌که در رهت
با رنگ چهره‌ام بپرد هوش نقش پا
در هر قدم ز شوق خرام تو می‌کشد
خمیازهٔ فغان لب خاموش نقش پا
گاه خرام می‌چکد از پای نازکت
رنگ حنا به گرمی آغوش نقش پا
رنگ بنایم از خط تسلیم ریختند
یک جبهه سجده است بر و دوش نقش پا
بیدل ز جوش آبله‌ام در ره طلب
گوهرفروش شد چو صدف گوش نقش پا
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره عواطف و احساسات عمیق عاشقانه و ملامت‌های ناشی از آن است. شاعر به ارتباط نزدیک خود با معشوق اشاره می‌کند و نقش پای او را به عنوان نمادی از سفر عشق و طعمی از جدایی و انتظار می‌بیند. او بیان می‌کند که درد و رنج ناشی از عشق و طلب معشوق، همچون بار سنگینی بر دوش او است. ارتباط معنوی و همچنین تسلیم در برابر عشق، موضوعاتی هستند که در این شعر به خوبی نمایان شده‌اند. همچنین، زیبایی‌های گذر زمان و اثرات آن بر زندگی و تلاش برای حفظ عشق نیز مورد اشاره قرار گرفته است. در نهایت، شاعر به نوعی از ترس و نگرانی از دست دادن معشوق و نیز امید به ادامه این عشق عمیق شعر می‌سراید.
هوش مصنوعی: خط جبین ما نشان‌دهندهٔ اثر سجده‌های ماست و به نوعی، نشانی از افتادگی و تواضع ما دارد. سجده‌هایمان همچون آثار پا، بر روی زمین نقش بسته و گویای جریانی از عشق و devotion ماست.
هوش مصنوعی: ما با تلاش و کوشش خود، مسیر نابودی را قطع می‌کنیم و بار سنگین خود را از دوش بیافکنیم تا به آثار و نشانه‌های قدم‌های خود توجه کنیم.
هوش مصنوعی: رنج و سختی ناشی از عشق و دوری را تحمل می‌کنم تا به دوستی بتوانم برسم؛ به همین خاطر بار سنگینی را بر دوش می‌کشم که نشان از سختی‌ها و مشکلات پیش رو دارد.
هوش مصنوعی: ما در جاده‌ای قدم گذاشته‌ایم که به رضایت و خوشنودی ختم می‌شود و در این مسیر، گل‌ها بر سر ما می‌افتند و نشانه‌های قدم‌گذاران پیشین بر زمین دیده می‌شود.
هوش مصنوعی: لذت زندگی ما پس از مرگ کمتر نمی‌شود، چرا که وقتی ما از دنیا می‌رویم، تنها خاک می‌شویم و یاد ما به جا می‌ماند.
هوش مصنوعی: ما با آرزوی زیبایی و توجه یک دریافسر، در حالتی سرمست و مدهوش، به نقش پاهای او می‌نگریم.
هوش مصنوعی: چشم‌هایمان از رفتار ما چیزی نمی‌بینند، مانند سایه‌ام که بی‌خبر از آثار قدم‌هایم محو شده است.
هوش مصنوعی: هر انسانی که به فکر و خیال خود مشغول شود، در واقع در تحت تأثیر افکار و احساساتش قرار می‌گیرد و دنیا را از زاویه خاصی می‌بیند. در این حالت، آسمان و فضای اطراف او به نوعی رنگ و بویی از افکارش می‌گیرد و اثرات آن بر زندگی‌اش نمایان می‌شود.
هوش مصنوعی: تو با شوق و حال خوشی می‌رقصی و من می‌ترسم که در مسیر تو، با تغییر چهره‌ام، حواسم به نشانه‌های پا از بین برود.
هوش مصنوعی: هر بار که تو با شوق قدم برمی‌داری، صدای ناله و تاسف از لب‌های خاموش من به گوش می‌رسد و آثار قدم‌هایت بر زمین باقی می‌ماند.
هوش مصنوعی: گاهی اوقات، وقتی که تو با ناز و زیبایی قدم می‌زنی، رنگ حنایی که به پای تو زده شده، به زیبایی و گرمای آغوش تو می‌چکد و به زمین می‌نشیند.
هوش مصنوعی: رنگ ساختمان وجودم را از نشانه‌های تسلیم برداشتند، به گونه‌ای که یک سجده بزرگ بر زمین و روی دوش من نقش بسته است.
هوش مصنوعی: به دلیل تلاش برای کسب معرفت و حقیقت، حالت و روح من مانند صدفی شده است که به خاطر شنیدن آواز گوهرفروش، در حال جوش و خروش است و رد پای او را به یاد دارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
میخواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
معرفی آهنگهایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.