حیرت دیدار سامان سفر داریم ما

دامن آیینه امشب برکمر داریم ما

تا سراغ گوهر دل در نظر داریم ما

روزوشب گرداب وش درخودسفر داریم ما

خنده ماچون گل از چاک گریبان است و بس ...

... ز ساز قافله عمر جمع دار دلت

که محمل نفسی دارد این سفر به هوا

به دستگاه رعونت درین بساط مناز ...

... به هر طرف نگری عیش می خرامد و بس

ز بس که کرد به فکر سفر وطن مهتاب

ز چاه ظلمت این خاکدان رهایی نیست ...

... آتشی دارم که از بهر شگون می گردد آب

صافی دل خواهی از سیر و سفر غافل مباش

تخته مشق کدورت از سکون می گردد آب ...

... چون نفس نیم نفس در قفس آینه ایم

راحت منزل ما پر به سفر نزدیک است

دود دل مژده ی خاکستر ما داد و گذشت ...

... ورنه دور هستی را نشیه سرگرانی هاست

هر طرف گذر کردیم هم به خود سفر کردیم

ای محیط حیرانی این چه بیکرانی هاست ...

بی محابا بر من مجنون میفشان پشت دست

چون سفر غافل مزن در تیغ عریان پشت دست

بار هر دوشی بقدر دستگاه قدرت است ...

شوخی که جهان گرد جنون نظر اوست

از آینه تاکنج تغافل سفر اوست

تمکین چقدر منفعل طرز خرام است ...

... ضعف پهلو بر کمر می باید از هستی گذشت

شمع اگر تا پای خود دارد سفر بی زاد نیست

انتخاب فطرت دیوان بیدل کرده ایم ...

... یک حلب شیشه گر از هر قدمت می جوشد

خاطرآبله در سیر و سفر خواهی داشت

گر بسوزی ورق نه فلک ازآتش عشق ...

... از خلوت دل شوخی اوهام برون نیست

در بحر شکسته ست پر و بال سفر موج

فریاد که جز حسرت ازین ورطه نبردیم ...

... غیر دل گوشه امنی که توان یافت کجاست

به چه امید نفس رخت سفر می بندد

عرض جوهر ندهی بی حسدی نیست فلک ...

... پری اسمی ست که از شیشه مسما دارد

رهرو از رنج سفر چاره ندارد بیدل

موج دایم ز حباب آبله پا دارد

بیا ای شعله تا دل فال وصلی از تو بردارد

که این شمع خموش امشب نگاهی در سفر دارد

تماشاگاه معدومی ز من چیده ست سامانی ...

... به دل رو کن اگر سرمنزل امنی هوس داری

نفس در خانه آیینه آرامی سفر دارد

سلامت نیست ساز دل چه در صحرا چه در منزل ...

... چون نفس خانه پرستیم و نداریم آرام

عمر آسودگی ما به سفر می گذرد

در مقامی که قناعت بلد استغناست ...

... چون آینه هرگز خبر از خواب نگیرد

چون ریگ روان در سفر دشت توکل

باید قدح آبله هم آب نگیرد ...

... بی یاس دل از فکر وطن بر نگرفتم

تا آبله پا گشت گهر فال سفر زد

پرواز نگاهی بتماشا نرساندم ...

... به بر تو نامه بر خودم اگرم چو رنگ پری رسد

نگهی نکرده ز خود سفر ز کمال خود چه برد اثر

برویم در پی ات آنقدر که به ما ز ما خبری رسد ...

ای شمع تک وتاز نفس گرد سفر شد

اکنون به چه امید توان سوخت سحر شد ...