... وز قامت خود صحن چمن می آراست

رخسار چو لاله اش بدیدم گفتم

در سوخته خرمن زدن آتش نه رواست

گل گفت چو من گلی کجا در چمنست

یا رنگ کدام لاله گویی چو منست

نسبت به شقایقم مکن کان مسکین ...

ای لاله روی نوبهاری نازک

گل را نبود چون تو عذاری نازک ...

ای بی رخ تو چو لاله زارم دیده

گرییده چو ابر نوبهارم دیده ...

چون لاله نزار خون جگر تا دانی

تا چند به ما دست جفا افشانی ...

نقاش که او نقش و نگاری دارد

آن نسخه ای از لاله عذاری دارد

مقصود دل جهان جهان کرد وداع ...

دادگرا تو را فلک جرعه کش پیاله باد

دشمن دل سیاه تو غرقه به خون چو لاله باد

ذروه کاخ رتبتت راست ز فرط ارتفاع ...

بلبل و سرو و سمن یاسمن و لاله و گل

هست تاریخ وفات شه مشکین کاکل ...

... به بزم گاه چمن رو که خوش تماشایی است

چو لاله کاسه نسرین و ارغوان گیرد

چو شهسوار فلک بنگرد به جام صبوح ...

... الصبوح الصبوح یا اصحاب

می چکد ژاله بر رخ لاله

المدام المدام یا احباب ...

... چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست

همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت

ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم ...

... نه این زمان دل حافظ در آتش هوس است

که داغدار ازل همچو لاله خودروست

... ز حال ما دلت آگه شود مگر وقتی

که لاله بردمد از خاک کشتگان غمت

روان تشنه ما را به جرعه ای دریاب ...

... ز حسرت لب شیرین هنوز می بینم

که لاله می دمد از خون دیده فرهاد

مگر که لاله بدانست بی وفایی دهر

که تا بزاد و بشد جام می ز کف ننهاد ...

حسن تو همیشه در فزون باد

رویت همه ساله لاله گون باد

اندر سر ما خیال عشقت ...

... دل شکسته حافظ به خاک خواهد برد

چو لاله داغ هوایی که بر جگر دارد

دل ما به دور روی ات ز چمن فراغ دارد

که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد

سر ما فرونیآید به کمان ابروی کس ...

... تو سیاه کم بها بین که چه در دماغ دارد

به چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله

به ندیم شاه ماند که به کف ایاغ دارد ...

... خیالش لطف های بی کران کرد

چرا چون لاله خونین دل نباشم

که با ما نرگس او سر گران کرد ...

... پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد

من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم

داغ سودای توام سر سویدا باشد ...

... طرف چمن و طواف بستان

بی لاله عذار خوش نباشد

رقصیدن سرو و حالت گل ...