... فکر مآل وغم حساب ندارد

هست شب وروز در سفر دل روشن

دیده شوخ ستاره خواب ندارد ...

... کدامین بت اینجا خدایی ندارد

سفر می کنی در رکاب جنون کن

خرد در سفر دست و پایی ندارد

علم نیست در حلقه زهدکیشان ...

... آب می گردد به چشم از خنده بی اختیار

ناقصان رامی کند کامل سفر کردن ز خویش

می شود ابر بهاران چون هواگیرد بخار ...

... خواب آسایش کجا آید به چشم شبنمش

همچو بوی گل عزیزی در سفر دارد بهار

از سرشک ابر و آه برق و های و هوی رعد ...

بر دل تازه خیالان مخور از زخم زبان

از ره نوسفران خار به مژگان بردار

چشمه خون ز دل سنگ گشودن سهل است ...

... توشه آبله ای بهر مغیلان بردار

سوزن لنگر عزم سفر عیسی شد

خس و خاشاک تمنا زره جان بردار

... بی ثبات است ز بس روشنی محفل عمر

نتوان ریگ روان را ز سفر مانع شد

دل مبندید به آسودگی منزل عمر ...

... نیست سرگشتگی عشق به جمعی مخصوص

همه اجزای جهان رابه سفر دارد مهر

برسر خشت عناصر چه قدر جلوه کند

شکوه از تنگی میدان سفر دارد مهر

عشق هر سوخته جان رابه زبانی دارد ...

... زمین سوخته جان می دهد به تخم شرار

مکن ز سختی ره شکوه همچو نو سفران

که خاک نرم کند آب را گران رفتار ...

... چگونه مانع غفران شود در آخر کار

ز موج ریگ روان است بر جناح سفر

مدار چشم اقامت ز عمر خوش رفتار ...

... بشوی دست زدامان جانشنا بگذار

چو سایه دولت دنیاست بر جناح سفر

تلاش سایه بال و پر همابگذار ...

... هر آنچه با تو نیاید به آن جهان صایب

نگشته تنگ زمان سفر بجا بگذار

... به صید کشته زترکش میار بیرون تیر

به خاک و خون سفرش منتهی شود صایب

به بال عاریه هر کس سفر کند چون تیر

... به پای نرم روان منزل است راه دراز

چگونه ریگ روان گردد از سفر دلگیر

شودزدست حمایت چراغ روشنتر ...

... زلف تو شد ز عقده دلها بلندتر

از سر هوای عشق به سعی سفر نرفت

این شعله شد ز دامن صحرا بلندتر ...

... از بس که تند می گذرد جویبار عمر

برگ سفر بساز که با دست رعشه دار

نتوان گرفت دامن باد بهار عمر ...

... کنون که قد تو گردید حلقه در مرگ

تهیه سفر عالم بقا می ساز

اگر چو سرو سرسبز آرزو داری ...

... خمار نعمت الوان به خون شکسته شود

به استخوانی ازین سفره چون هما می ساز

اگر مقام به ویرانه می کند سیلاب ...

... از جهانگردی غبار خاطر افزون می شود

ازتو بیرون نیست منزل از سفر آسوده باش

پرتو خورشید هیهات است ماند برزمین ...

... آن پری رو همچو حسن خود غریب افتاده است

من سفر ناکرده در خاک وطن می جویمش

نو گلی کز پرده دل پا برون ننهاده است ...

... همان خشک است مغز عاشقان از خط شبگونش

سفر در خویش کردن بی نیازی بار می آرد

خوشا دیوانه ای کز سینه باشد بر مجنونش ...

... ابر ازبخشش دریاست ز دریا درپیش

ماپریشان سفران قافله سیلابیم

چه خیال است که افتد خبر ازما درپیش ...

... از گل آتش به ته پا بود آن را که بود

همچو شبنم سفر عالم بالا در پیش

صایب امروز محال است نفس راست کند ...

... که من به پای نسیم سحر روم ازخویش

شود عیار بد ونیک در سفر ظاهر

یکی است تیر کج و راست تا بود درکیش ...

... که زیر این کف پوچ است بحر گوهر عیش

بهار از گل و لاله است بر جناح سفر

مده ز دست درین وقت تنگ ساغرعیش ...