... تویی آن منعمی که از کرمت

شرمسارست کان و دریا نیز

از سخای تو گشت گوهر دار ...

... چه جای ابر که امروز دست راد ترا

چو کان و دریا هستند صدهزار صنیع

بهر دقیقه رسد آفابی ارتو کنی ...

... اگرش نیستی از خاطر پاکت صیقل

کان و دریا و سحاب ار نبود باکی نیست

دست راد تو بسندست از این هر سه بدل ...

... چنان دانم که اندر مغز او سوداست مستحکم

که دریا باهمه فسحت که او دارد درین سودا

فراوان غوطۀ خود داد و عشری زو نیامد هم ...

... که در یک پرده برسازی مجاور گشته زیروبم

جهان صدرا که داند کرد جز دریا چون تو

بناهایی چنین زیبا عماراتی چنین معظم ...

... آکنده ام بگوهر و آراسته بلعل

آری عجب مدار که دریا و معدنم

با آسمان جربا پهلو همی زنم ...

... بندگیت را ز تحت الفرط کردست التزام

نطفه یی از صلب جودت زادۀ دریا و کان

رشحه یی از بحر طبعت مایۀ فیض غمام ...

چیست آن دریا که دارد در دل کشتی مقام

ماهیش بر خشک لیکن جزر و مدش بر دوام

قعر این دریا گل تیره ست و آب او سیاه

و اندرو هم بیم جان خلق و هم اومید کام ...

... همسایه است هر شب خورشید خاورم

لطف ازل چو همت دریا کشم بدید

در دست داد شربتی از حوض کوثرم ...

... کز شبیخون کف سیم کشت برخذرم

کیست دریا که دهد زحمت دستت بگذار

این چنینها را با همسری چشم ترم ...

... یا گهر را زعداد سخنانت شمرم

خود از آن شرم که گفتم کف رادت دریاست

همچو اعدای تو با حالی از بدبترم ...

... از ساغر زجاحی بر یاد روی تو

دریا کشست هندوک شاد خوار چشم

صحن سرای دیده بهفت آب شسته ام ...

... پیش رخ تو هندوی آیینه دار چشم

کردست دل بدریا در بخشش گهر

گویی که طبع خواجه شد آموزگار چشم ...

این ابر نم گرفته ز دریای بی کران

درد دل منست در او اشک من نهان ...

... از شرم آنکه نیک تباهند و بد نشان

دریا بدر فشانی مشهور عالمست

وزوی چو برگشتی ابر گهر فشان ...

... زصیت عدلش بانگی بپاسبان برسان

نه هم تو گفتی دریا و کان مرا گفتند

نصیب ما زایادی آن بنان برسان ...

... که خورشیدملکی وظل اله

نوشته کفت نام دریا برآب

فکنده دلت نام بیژن بچاه ...

... او را به تخته بند کنند استوار پای

دریا دلا ز صدر تو محروم مانده ام

زیرا که نیست عزم مرا دستیار پای ...

... تو آن فیض بخشی که در روز جودت

چو کان گشت دریا زبس خاکساری

فلک از سر صدق تو صبگاهی ...

... تا بدید آن طبع گوهر زای تو

از خجالت دامن دریا ترست

شعر می خواهی و خادم مدتیست ...

... سراسر تر و خشکش ز بحر و کان بیشست

مبذران جهان ابرو کان و دریا اند

کمینه فیض سخایت ز همگنان بیشست ...

... سنگ بر دل بست کان از عشق زر در عهد تو

ای مسلمانان جان دریا نیز سنگ خاره نیست

حاسدت زرد و دوتا و لاغر اندر بند چیست ...

... چون وفا از چار دیوار وجود آواره نیست

ای که با تاراج جودت مایۀ دریا و کان

چون نصیب من شد از انعام تو یکباره نیست ...

... بکام خویش لبی نان مگر که بر خوانت

از آستین تو دریا و ابر سربر زد

اگر چه مطلع خورشید شد گریبانت ...

... که کم رسد چو من از اهل فضل مهمانت

به رشح قطره زدریا چرا شوم خرسند

جهان غرق شده در نعمت فراوانت ...

... وجه ارزاق خلایق ز کجا برخیزد

موج دریا بنشیند زند رعد نفس

هرکجا دست جوادت بسخا برخیزد ...