ای رخ چون آینه افروخته
الحذر از آه من سوخته
غیرت سلطان جمالت چو باز
چشم من از هر که جهان دوخته
عقل کهن بار جفا می‌کشد
دم به دم از عشق نوآموخته
وه که به یک بار پراکنده شد
آنچه به عمری بشد اندوخته
غم به تولای تو بخریده‌ام
جان به تمنای تو بفروخته
در دل سعدیست چراغ غمت
مشعله‌ای تا ابد افروخته
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و جذابیت فردی اشاره دارد که به چهره‌اش مانند آینه می‌درخشد و شاعر از عشق و درد خود سخن می‌گوید. او از غم و عشق عمیقش به آن شخص یاد می‌کند و بیان می‌کند که عقلش به خاطر محبت دچار زحمت و رنج شده است. شاعر همچنین اشاره می‌کند که تمامی خوشی‌ها و آموخته‌هایش در یک لحظه پراکنده شده و حالا تنها غم عشق او را در دل نگه‌داشته است. در کل، شعر حس عمیق عشق و اندوه را منتقل می‌کند که به طور دائم در دل شاعر روشن است.
هوش مصنوعی: ای چهره‌ات همچون آینه درخشان است، پس از آه من که مانند آتش قلبم را سوزانده حذر کن.
هوش مصنوعی: غیرت و زیبایی تو مانند چشمانم را به خود جلب کرده و من را از هر چیزی در این دنیا دور کرده است.
هوش مصنوعی: عقل قدیمی همواره از عشق تازه آموخته رنج می‌برد.
هوش مصنوعی: وای که با یک لحظه همه چیزهایی که در طول عمر جمع کرده بودم به باد رفت.
هوش مصنوعی: من غم را به خاطر عشق تو پذیرفته‌ام و جانم را به خاطر آرزوی تو فروخته‌ام.
هوش مصنوعی: در دل سعدی، شعله‌ای از غم وجود دارد که همیشه روشن و پایدار است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
شمع الهی ز دل افروخته
درس ازل تا ابد آموخته
روئی چو خورشید بر افروخته
جان کسان زاتش خود سوخته
عاقبت از خامی خود سوخته
ره روی کبک نیاموخته
شمع مروت زوی افروخته
شعله مهرش لب خود سوخته
پختگی از هر طرف آموخته
چون نفس از گام زدن سوخته
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.