بیا بصاحب ما بین که تاعیان نگری

فضایل ملکی در شمایل بشری

بهر چه حسن توان گفت روی اوست قرین

زهر چه عیب توان جست خوی اوست بری

ببین برویش و کوتاه کن سخن ناصح

که بی زبانی خوشتر بود ز بی بصری

بگو بشحنه که از ما خبر نجوید باز

ببزم ما خبری نیست غیر بی خبری

اگر تو تیغ کشی ما سپر بیندازیم

که عشق تیغ برآورد و صبر شد سپری

بباد دادیم امروز و آب دیده ی من

بیاد آری و روزی بخاک من گذری

بصدق بین و کرم کن که خواجگان کریم

براستی نظر آرند نی به بی هنری

خزان رسیده نهالی همی سرود بسرو

ببین بروز من و شادزی به بی ثمری

بسوخت جانش و با کس نگفت نزد نشاط

بروز گار شه از عشق عیب پرده دری