همین نه بنده ی حکم و مطیع فرمانم

چو سایه بر اثر آفتاب تابانم

چو او بکوی در آید ببام دارم جای

چو او ببام کند جای من در ایوانم

اگر بخواند در پیشتر نیارم رفت

و گر براند دوری نباشد امکانم

گهی زهمرهی او بکوه همسنگم

گهی ز پیروی او بخاک یکسانم

بزلفی ار گذرد لعبگاه اهرمنم

برویی ار نگرد جلوه گاه یزدانم

گذر بباغ کند عیب ساز خاربنم

قدم بباغ نهد عطر بخش ریحانم

نه راحتی بگلستان نه زحمتی از دشت

تفاوتی نکند گلبن از مغیلانم

عنان کشیده روم، کز شمار همراهان

کسی نماند که تاب آورد بجولانم

چو میخرند بهیچم گران خرید و کنون

اگر بهردو جهانم فروشد ارزانم

به بندگیش که شرمنده ام زخواجه نشاط

که من نه در خور این پایه فضل و احسانم