من بدین ساعد سیمین که تو داری دانم

که اگر تیغ زنی از تو حذر نتوانم

اگرم تلخ فرستی به حلاوت نوشم

اگرم غیب نویسی به ارادت خوانم

اگرم تاج دهی چاکر این درگاهم

اگرم سر طلبی شاکر این فرمانم

دگر از غم نگریزم که تویی غمخوارم

دگر از درد ننالم که تویی درمانم

گر برانی تو یکی بند بپا مسکینم

گر بخوانی تو یکی چشمه طلب عطشانم

گر تو دهقان منی گلبن رنگارنگم

گر تو بستان منی بلبل خوش الحانم

ذوق دیدار تو بس هم دل و هم دلدارم

خاک در بار تو بس هم سرو هم سامانم

بروم تا بکجا لطمه ی چوگان غمت

حالیا گوی صفت بر سر این میدانم

سوی جانان چو نظر میفکنم جز جان نیست

چون بجان مینگرم نیست بجز جانانم

ناصح از گفتن بیهوده مبر وقت نشاط

هر چه گویی تو چنانم من و سد چندانم