ای صفات کبریایت برتر از ادراک ما

قاصر از کنه کمالت فکرت و ادراک ما

ما چو خاشاکیم در دریای هستی روی پوش

موج وحدت کی بساحل افکند خاشاک ما

ما به جولانگاه وحدت غیر شه را ننگریم

گر دو عالم را به بندد بخت بر فتراک ما

از وفاداری چو خاک پای اهل دل شدیم

قبله اهل وفا شد تا قیامت خاک ما

درد راحت بخش خود بر ما حوالت کن که نیست

جز بدردت شادی جان و دل غمناک ما

جز بسوز شمع دیدارت نمیسازد بلی

همچو پروانه دل آشفته بیباک ما

از جراحتها چه راحتها است ما را ایکه هست

نیش تو نوش حسین و زهر تو تریاک ما