سید مصطفی سامع در ۹ ساعت قبل، ساعت ۰۶:۱۳ دربارهٔ بیدل دهلوی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۷۵۵:
شعر شماره ۱۵۵
درِ توبه
کنم آغاز هر کاری بنام خالق قدوس
بود نام دلارایش کلید گنج دقیانوساگر خواهی ترا پر نور گردد گور تاریک ات
شود روشن ز بسم‌الله بسان تابش فانوس
به تن بنما لباس بندگی و پادشاهی کن
چه زیبا خلعتی باشد مهیا کن تو آن ملبوسبیا بر درگه ی یزدان انیس تو بود رحمان
بخوان آن ذات بی پایان ، ترا منان شود مانوسدر توبه به روی عاصیان باز است شتابی کن
زند دریای رحمت جوش، مشو از خالقت مایوس
رها کن نفس اماره مرو بر راه دون سامع
کمین در راه تو باشد شیاطینِ بد منحوسپنجشنبه ۶-۲-۱۴۰۳
سید مصطفی سامع در ۹ ساعت قبل، ساعت ۰۶:۱۱ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۸:
مصحف ناطق
حمد خدا کن دلا رهبر تو مرتضاست
بر در رب سر بسا میر تو شمس هُدا ستاینکه تویی پیروی شاه جهان شکر گو
سالک این راه باش راه علی بی بلاستغیر ره مرتضی هر که در آن راه رفت
رفته به سوی فنا، راه علی دان بقاستشمه ی از فضل او گویمت ای جان شنو
نفس نبی در نُبی مظهر ذات خداستبدر و حنین و احد ، خندق و خیبر همه
فاتح هر یک ز آن کیست؟ امیر ولاستآنکه به جای نبی خفت شبی بی هراس
حفظ تن شاه دین بهر علی پر بهاستبر سر منبر کسی غیر علی این نه گفت
حرف سلونی فقط از شه خیبر گشاستگفت به روز غدیر بر همه خاص و عام
بعدِ منِ مصطفی رهبر تان مرتضاستخشک شود بحر آب از صفت و مدح شاه
مدح علی در کتب بی حد و بی انتهاستکیست به غیر علی وارث علم نبی ؟
عالم اعلم یقین بعد رسول خدا ستآمدن و رفتنش راز عجیب است وبس
کعبه و مسجد ببین زاد و شهادت او راستمهر جواز صراط در کف والای اوست
قاسم نار و بهشت در صف روز جزاستیاور بی یاوران بهر یتیمان برد
بر سر دوش علی کیسه ی پر از غذاستمصحف ناطق بود دست خدا سامعا
معیت حق بدان با وصی مصطفاستپنجشنبه ۶-۲-۱۴۰۳
سید مصطفی سامع در ۳ روز قبل، پنجشنبه ۶ اردیبهشت ۱۴۰۳، ساعت ۰۰:۰۲ دربارهٔ صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۶۰۶:
تاج عزت
دارم انــــدر دل ولای آل طــاهــــــــــا بیشتر
صـــــرف عمــرم با ولا گــردد چه زیبا بیشتر
در مســـیر مکتــب شــــاه ولایــت در جهان
پا نهادم یافتـــم صـــدق و صفــــــا را بیشتر
تاج عزت بر ســـــرم دارم ز حـــب اهلبیت
این مؤدت را فـــزون بنــــــــما خدایا بیشتر
صد هزاران شکر رب آرم به لب هر روز و شب
اینـــکه دارم در دلـــم مهــر و ولا را بیشتر
گرچه طبعم نارســـا باشـــد ولی این دودمان
تُنـــگِ شکـــر را بـریـــزد در سخنها بیشتر
دســت ما کوته مکن یارب ز دامـــان رسول
آشــنا بنمــــــا به مـــــــا آل عبـــــا را بیشتر
سامع ار داری هـــوای روضه خلد برین
مدح عتــــرت را مکـــرر گو به هرجا بیشتر
چهارشنبه 5-2-1403
سید مصطفی سامع در ۲۹ روز قبل، شنبه ۱۱ فروردین ۱۴۰۳، ساعت ۰۲:۴۴ دربارهٔ صامت بروجردی » اشعار مصیبت » شمارهٔ ۳ - در مدح حضرت امیرالمومنین(ع):
#فزت_ورب_الکعبه
مرتضی امشــب به بیـــت دخترش مهمان بود
نان و شیر و هم نمک بر روی دستر خوان بودگفــت مولا شـیــر را بــــــــردار از خـوان غـذا
با کمـی نان و نمــــک افطــار نیـکو شأن بوداو به سوی آسمــان می دید و می خواند بارها
بر زبانــش آیـــــــــــــــه هـای دفــتر یزدان بودإِنَّا لِلَّٰه ذکــــــــــــــــــر او إِنَّا إِلَیْـــــهِ رَاجِعُــونَ
شــــــب همه شــــب ورد شه این آیه قرآن بوددر سحرگاه داشـــــت از منزل رود سوی نماز
دور او مـرغابــــیان با غلـــــــغـل و افغان بودظالــمی در بیــت رب خفته که آیـد میر دین
تیغ زهــــــــر آلود او در زیر ســـر پنهان بودبهر ادای نماز فجــــــــــــر حیــــــــدر شد بلند
با خدا در راز شــــــــــــــیر خالق سبحان بودناگهان دریای خون جــــــاری شد از فرق علی
عالـــــــــــــــــمی اندر عزا و ناله و افغان بودفزت ورب الکعبه گفـــــــت آن دم امیر مؤمنان
زینبش، مظلومه از زخــــــــم سرش گریان بودمنهــــدم گردید ارکـــان هدایــــــــــــت سامعا
لرزه بر ارض و سما از رحلــــــــت سلطان بود✍️جمعه - ۱۹ رمضان ۱۴۰۳
سید مصطفی سامع در ۱ ماه قبل، جمعه ۲۵ اسفند ۱۴۰۲، ساعت ۲۱:۵۹ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۸۲۲:
کریم اهلبیت (علیهم‌السلام)
طبع من در وصف دلـــــبر دُر فشانی می کند
از شعف هر سو پرد شیــــرین زبانی می کندواژه هــــا چیند بــــه مـــــدح نـــازنینِ مه لقا
مصرع درمصرع سراید بیت خوانی می کندمطرب وساقی و جام و تار وبربط را بخواه
فصل دی رفت وگلستان گل فشانی می کندوه چـــه رعـنا غنچهِ گــل سر زده درگلستان
نکهت او عالــــمی را گلــــــــستانی می کنددلبری دارم که عـــالم دل نثارش کرده است
عشق جانانـــــم چه زیبــــا دلستانی می کنداو چو شمــــع و ما همه پروانه ی رخسار او
پر فروغ از ماه خود این دهر فانی می کنداز قدوم او دو صــــــــد فصل بهار آید پدید
باغ و راغ از یمــــن او عنبر فشانی می کندتا به کی گویـــم به پرده وصف آن زیبا نگار
آن شهــــی کو در دو عالم حکمرانی می کندخسرو نیکو سخـــــن شاهنشه دوران حسن
مهر آن مــولا حســـن مـــارا جهانی می کندبذل او باشد زبانـــزد در میـان شیخ وشاب
معدن جود است و لطف بی کرانی می کنداو کـــریم اهلبیـــت ســـیــد بطــــحا بـــــود
ریزه خوارش صد چوحاتم میزبانی می کندرو بخوان تاریخ از جنــــگ و غزاهای جمل
مجتبی میر دلیـــــــــران قهرمانی می کندجـــرأت و مـــردانگی دارد ز بابایش عــــلی
چون پدر در جنگ ها شمشیر رانی می کندصلح او دانـــــی به فرمان نبی باشد همین
ورنه در راه خدایـش جان ستانی می کندبر جـــوانـــان بهشتــی ســـیدو آقا بـــــــود
با حسین آنجا شفاعت جـــاودانی می کنددرگهش باب نجــات عاصـیان خاص و عام
بر درش خیــــل سلاطین پاسبانی می کندفضل او این بس که باشـــد همدم هر بینوا
بر همه مستضعفان او مهـــــربانی می کندگرچه باشد نطق تو الکن به مدحش سامعا
مـدح او در نظـــــم تو شیوا بیانی می کندچهارشنبه 16-12-1402
فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
سید مصطفی سامع در ۱ ماه قبل، جمعه ۲۵ اسفند ۱۴۰۲، ساعت ۲۱:۵۸ دربارهٔ بیدل دهلوی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۴۵۱:
باز در بیـــت علـــــــی امشب صفای دیگر است
بر لـــــب زهرا و حیدر خنده های خوشتر استسر زده در بوستـــان دین گل رعـــــــنای عشق
کز شمیم او فضای این جـــهان خوشبوتر استدل شـــده شیدای ایـن زیــــبا گل سبـــــز چمن
دیدنش از گلــــستان و صد چمن زیباتر استاین همای دل ز شــادی پـــــر زند سوی حجاز
پر زند با صد نـــــوا شعرش به شأن شبر استآیــد از طــرف ســـما خیـل ملـــک سـوی زمین
غنچه لب ، شـادی کنان ختم رسل پیغمبراستجشـــــن ها بر پا بــــــود در نیـــــمه ماه صیام
زاد روز مجــــــــتبی سبط رســـول اطهر استیوســــف زیبــا جمـال حـضـــرت زهـرا حسـن
صد چو یوسف در شگفت از گلعذار دلبر استخلق و خوی او حسن گفتار و کردارش حسن
آن یم جود وسخا مارا امــام و رهبــــــر استاسم زیبایش حسن بگـــــــــــذاشت ذات کبریا
پاک و اطهر از پلــــــــیدی،در کتاب داور استچلـــچراغ ماه رخـــــسارش بتـــــابد بر جهان
ما سوا از نور او پر نور گیــــــتی یکسر استاو کـــــریم عترت طــــاهـــــا بــود در هر زمان
فیض او جاری بر عالم مثل حوض کوثر استخـــطه خلـد برین انــــدر بقیـــع دانی ز کیست
بــی چــــــــراغ و قبــه قبردودمان حیدر است
غیر مدح خانــدان، سامـــع مگو مــــــــدح دگر
مدح آنها در غزل بهـــتر ز شهد و شکر است
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، پنجشنبه ۳ اسفند ۱۴۰۲، ساعت ۲۰:۵۷ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۵۱:
معرفت
بدون یوسف زهــرا جـهــــــان دیگر نمی ارزد
بـود او زینــت گیتــــی دگــــــر زیور نمی ارزدکنم سو سو به هر سو تا کـه بینم مه جمال او
شود عمرم فـنا بی‌او جــــهان یکسر نمی ارزداگــــر باشـــد تـــــرا مـال و زر قــارون نفس من
چو نشــناسی امامـــــت را ترا این زر نمی ارزدبود مـــرگ تو مــــرگ جاهلیت گر که نشناسی
بیا بشــــناس این رهبر جز این سرور نمی ارزداگــر بنشــسته ی چــشــم انتــظار حضرت دلبر
مهــیا گر نبــاشــی دان تــرا ســنــــگر نمی ارزددلــت را پــاک بنــما از پلیــدیــهای ایــن دوران
ولایـــش بــــا دل نــاپــاک ای دلــبر نمــی ارزدبخـواه از کبـریا تا بر تــو بخشد معـرفت سامع
بغیر از معـــــرفت جــانا تـــرا افــسر نمی ارزدچهارشنبه ۲ حوت ۱۴۰۲
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، چهارشنبه ۲ اسفند ۱۴۰۲، ساعت ۱۰:۴۲ دربارهٔ صامت بروجردی » کتاب المراثی و المصائب » شمارهٔ ۳۶ - مصیبت علی اکبر(ع):
شبه پیمبر
ای عاشـقان ای عاشـــقان شـبه پیمبر آمده
در بیــت لیـــــــلا وحسـین تابنده اختر آمدهاز طلعت این نو مهی پر نور شد گیتی همه
نیکو صفت ابن الحسین یعـنی که اکبر آمدهحیدر صفت او می درد صف های لشکر در غزا
بر هاشـمیان مـــژده ده ثانـــی حیــدر آمدهدرخلق وخوی ومنطقش باشد شبیه مصطفی
با دیدنش لشــکر نگر مبـــهوت یکــسر آمدهای قهــــرمانان بشـر، والا ظفر شد جلوه گر
پور علـــــی مرتضی فـــــرد مظـــــفر آمدهتبریک گو از جـــان و دل مولود مسعود علی
سـامع برای عاشــــقان، عنــــبر معطر آمده
چهار شنبه ۲- ۱۲-۱۴۰۲
مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، سه‌شنبه ۱ اسفند ۱۴۰۲، ساعت ۰۶:۱۷ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۲۰:
دُر فشان
شهی دارم که افسر بر سرش از خسروان دارد
که او غائب بـود اما به عالــم صد نشـان دارد
اگر خواهــی مکان او نگــر در قلــب هر مؤمن
احـــاطه هر کـجا با اذن رب در هر زمان دارد
بــود مــاهِ فــروزانش پـــسِ ابــرِ سـیاه پنهان
ولی دنیا ز نور او درخشش جــــاودان دارد
بیاید مه جبینِ ما شــبِ هجـــران سحر گردد
که اوخود بر همه هستی تسلط بی گمان دارد
دگــر نابــود می گــــردد به گیتی کاخِ استبداد
شهـی آیــد کــه صمـصام از امیر مؤمنان دارد
بگیـرد انتـــقامِ خـــونِ مظــلومانِ دشـت طف
کسی باشد کـه از شــاه رُسُل او خاندان دارد
به نیمی از مــهِ شعبان بـود میلاد مسعودش
به هر جــا بزم شـادی و ســـرورِ دلستان دارد
به حق این شب قــــدرش نما امضا ظهور او
که گیـتی در غیــــابِ او ملالِ جانستان دارد
الهــی تو رســان آن یوســفِ زهــرای مرضیه
که از خــاک بهین بانـو یقین دارم نشان دارد
بیـا سامــع بـه بـــزم عاشــقانِ حــجـتِ داور
نگر هر یــک بـرای او ز دیــــده دُرفشان دارد
دوشنبه ۳۰ -۱۱-۱۴۰۲
مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، یکشنبه ۲۹ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۲۳:۳۷ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۲:
دلبــر والا مقــام
حبـذا پــر نور شــد عالــم ز مه سیمای دوست
بیـن چه زیـبا گشــته دنیا از رخ زیبای دوستگل فشان بیـن گلستان و عطر افشان بوستان
شــد بهار اینـک دوبار از مقــدم والای دوستجشن عیش وبزم نوش وباده وساغر به پاست
هر طرف با ساز ودف بنگر همه شیدای دوستصبحــــدم ســـــر زد ز بیـت میــر عسکر آفتاب
سامره شـــــد پر فروغ از طلعت اعلای دوستمـــدعی کــی مـــــی پذیرد با گلی گلشن شود
گلســـتان گیتی شــده از یک گل رعنای دوستمیمنت بادا محــبان میر و ســرور گشته است
دلبــر والا مقــام و حـجــت یکـــــتای دوستاو عزیز انس و جن باشد به هر وقت و زمان
سامعا بر گو ز جــان تبریــک بر اعزای دوستیکشنبه ۲۹-۱۱-۱۴۰۲
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، شنبه ۲۸ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۲۰:۵۶ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۷:
شکرین لعل
منتظر بر ره تــو همـــچو گـــدا ایستادم
خــســـروا دوری تو کــرده مـرا ناشـادمدلـــبــرا رحــم نما لحــظه در کوچــه دل
از وفـا تـو بگــــذر زانـکه غمیـن افتادمشکرین لعل تو شــیرین بـود ای شیرینم
از فــراق تو شـــدم کوه کــــن و فرهادمعندلیــــب سخــنم شــــور و فغـانی دارد
هر سحر سوی ســـما می رود این فریادممی زنم دم ز صفات تو به هر جا صنما
مدح تـــو کرده مــرا در همه جــا آزادمگــر تو آیـــی بکنم جان خــــودم قربانت
مثـل پـروانـه بـه دور تـو بگـــردم شادمسامع یک روز بــــده بر مــن شیدا مژده
مژده ی آمــدن یـــــار و مـــبــارکبــادمشنبه ۲۸-۱۱-۱۴۰۲
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، شنبه ۲۸ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۲۰:۱۲ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۱۰:
صبحم زشعف طرف چمن رهگذر افتاد
از نعـــرهِ بلبل به دل و جـان اثر افتادآمـد بـه جهــان فـصل بهار گـل وسـنبل
پیراهــنِ زرد از تـــن باغ وشـجر افتادبه به چه عجب فصل طـرب آمده جانا
بر خیز دیگـر موسـم غـم از نظــر افتادبر گـوی به سـاقی کـه دمی خم می آور
مخمورِ می ام فکرِ می اینک به سر افتاددانیکه ز چی گشته فضا روشن و پر نور
آن پـرده ی ابــــر از رخ سیما قمر افتادآمـد بـه گـلـستانِ جـهان نـوگـلِ نرگـس
از مقـدم او زیـب و صفـای دگر افتادآمد بـه سـرای حسـن عـسـکری یک مـــه
از حسن رخش شعشعه بر بحر وبر افتادیارب بنــمـا عیـدیِّ مـا در شـــب مولـود
تعجیـلِ فـرج راکه به عالــــم شرر افتادشهـد و شکـر است مـدحِ شهنشاهِ زمانه
سامع ز صفاتش به غزل ها شکــر افتادجمعه ۱۴۰۲/۱۱/۲۷
مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، چهارشنبه ۲۵ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۷:۰۵ دربارهٔ صامت بروجردی » اشعار مصیبت » شمارهٔ ۱۷ - در نیمه شعبان و مدح حضرت حجت(ع):
سه اخترمرغ طبعم ز شعف مــست و نوا خوان آمد
پر زنان شــوق کنــــان طرف گلسـتان آمدوه چه زیبا شده فصل گل و سنبل به چمن
بلبل آســــــا سخنم نغمه ای مســـــتان آمدموج گـــل گشته عیان بوی خوشی می آید
بر مشــــــامم زشمیــــمی گل و بستان آمدگو به من شـــادی وعشرت ز چه برپا باشد
هاتفــــی گفـــت که اینــک ، مهِ شعبان آمدعجب این مه که چنین کثرت شادی دارد
که سه اختــــر به جهان نیّر و تابان آمدشمـــس تابان هــــدایت شهِ خوبان حسین
روز ســـــوم به مـــــهِ اعظـــــم شعبان آمدچهارمین میـــــــر هــدا سید و سالار زُهاد
چهارمین روز ز این مـه ،به جهان جان آمدبه جهان گــــرکه تــــرا است حوائج بسیار
باب حاجــــــات، ابوالفضل نیکو شان آمدمعنی حــــــرف وفــــا را که بدیدم هر جا
معنی اش واژه عبــــــاس ، به عــنوان آمدســامعا خـــاک در آل ولا را بــر چشــــــم
سرمه ای کن که همین خطه ز رضوان آمدسه شنبه - ۲۴-۱۱-۱۴۰۲
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، یکشنبه ۲۲ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۶:۴۷ دربارهٔ فضولی » دیوان اشعار فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۳۸۶:
خطاب به نفس
ای کــه یک عمری غـــلام درگـــــه حیدر شدی
گو به من آیــــا ز جـــان تـو چاکـــر قنبر شدی؟
رو بخــوان تاریخ میثم یا کـــه بوذر،هم کمیل
گر تو خواهــی تا بدانــــی لایـــــق آن در شدی
گر تو گویــی من قـــدم در راه حیدر مانده ام
کـرده ات را بـیـن که آیا رهـرو صفــــدر شدی؟
شیـعه حیـدر خصـال حـیدری بایـد که داشت
خلق و خوی خود نــگر آیا تو هم گوهر شدی؟
پیــروِ خیـبر گـشا بـودن لــیاقـت قـابـل است
سر بکن در جیب خود سامع نگر مفخر شدی؟
فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۷ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۱۷:۴۷ دربارهٔ صامت بروجردی » قصاید » شمارهٔ ۱۵ - در مدح حضرت امام موسی کاظم(ع):
زهر کینه
درون محبسِ عدو شهی خدا خدا کند
به دست و پا وگردنش غلی بود دعا کندسیاه چاله ای شدست مکان زادهِ رسول
عدوِ دونِ پستِ بد به او ز حد جفا کندکجا روا بود ستم کجا چنین جفا شود؟
شکنجه ها چرا برآل نیکِ مصطفی کند؟ز بس نموده ذکر رب شهنشهی نیکو نسب
به تن ز حلقه های غل شنو که هم نوا کندبسوخت قلب پاک او ز زهر کینه عدو
چه سوزشی که آتشی به قلب ماسوا کندز هر جهت رسد صدا شنو تو سامعا همی
چه شیونی ، چه ماتمی، که عالمی به پا کندسه شنبه 17-دلو-1402
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، دوشنبه ۱۶ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۷:۳۳ دربارهٔ نیر تبریزی » آتشکدهٔ نیر (اشعار عاشورایی) » بخش ۶ - ذکر شهادت زبدهٔ ناس، حضرت ابی الفضل العباس:
ازدواج با ام البنین
اول دفتر به نام خالق جان آفرین
آن خدای واحدِ فردِ ودود بی قرینمی گشایم لب به نعتِ خسرو ذوالاحتشام
مصطفی سردار دین آن صاحب والامقامپس از آن گویم ثنای مرتضی شاه جهان
کو بود شیرِ شجاعِ کردگارِ لامکانمی کنم اینک روایت داستانی را چنان
از روایات موثق گوش ده بر من زجانرفت از دار فنا زهرای اطهر فاطمه
گشته دشوار از برای مرتضی عالم همهگفت حیدر با عقیل نیک منسب یا اخی
یک زنی کن انتخاب از خاندان پُر دلیخاندانش گر شجاع و پُر دلی باشد بسی
نسل آن زن هم دلیروشیر دل آید همیبود یک مردی دلیر و نامدار اسمش حزام
نزد او آمد عقیل ولیک با صد احترامگفت حرف از ماجرای عقد با آن نامدار
ازبرای دخت او با مرتضی شد خواستگاراصل ونسلش بود از شیران ابنای کلاب
از یلان نامدار و پر دلِ دوران ناب
عقد او با مرتضی صورت گرفت در روزگار
آمد اندر منزل شاه عرب با افتخاراز قضا بنگر که اسم او بود هم فاطمه
لیک در دل داشت مهر فاطمه بی واهمهاز ارادت او بگفتا من کنیز این درم
من کنیز خانه بانوی پاک اطهرمنزد طفلانت مگو نام مرا از بعد این
بر کنیز خود بگویید ازوفا ام البنینگشت چندی طی، تولد شد یل شیر علی
از قدوم حضرت عباس شد عالم جلیوه چه زیبا نوگلی آمد به گلزار ولا
شد بهار از مقدم او گلشنِ دنیای ماهر طرف بنگر ز یمن مولدش باشد شعف
پایکوبی کن دلا بشنو نوای ساز و دفآمده شاهی که از او می شود مشکل روا
او بود باب الحوایج او بود مشکل گشادید یک روز از قضا ام البنین آن شیررب
در بغل دارد گل زیبای خود آن خوش لقبگاه بوسد هر دودستش گاه بوسد چشم او
چهره مولا شده با اشک چشمش شستشوگفت یا حیدر چه باشد عیب ونقص دلبرم
این چنین گریان تویی ای رهنما و رهبرم
گو به من عیبی بود آیا به دستان پسر
بهرچی اینسان تویی مولای من خونین جگرگفت حیدرنیست عیبی بر دودستانش ولی
هست در دستان او یک راز پنهان و خفیگو به من یا مرتضی من هم شوم واقف ز راز
غم مرا در دل فراوان شد بگو ای غمگدازگفت مولا می شود دستان طفل ما جدا
در صف کرببلا از ظلم اعدای دغامی شود قربان مولایش حسین این باوفا
می دهد چشم و دو دست خویش در راه خداتا که بشنید این سخن از شیر منان آن زمان
طفل خود را او گرفت و شد روان از آن مکانبرد در نزد حسین آن طفل خود را با ادب
دور او دادش طواف آن بانوی نیکو نسبگفت یا مولا حسین جانم به قربان تو باد
جان عالم ،جان این طفلم به قربان تو بادصد چو عباسم فدای عزت شایان تو
من خوشم اینک که عباسم شود قربان توصد سلام کبریا سامع براین بانو مدام
صد درود مصطفی بر شان آن والامقامیکشنبه ۱۵-۱۱-۱۴۰۲
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، دوشنبه ۱۶ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۷:۳۲ دربارهٔ وفایی شوشتری » دیوان اشعار » مدایح و مراثی » شمارهٔ ۳۴ - در مدح حضرت ابوالفضل (ع):
ازدواج با ام البنین
اول دفتر به نام خالق جان آفرین
آن خدای واحدِ فردِ ودود بی قرینمی گشایم لب به نعتِ خسرو ذوالاحتشام
مصطفی سردار دین آن صاحب والامقامپس از آن گویم ثنای مرتضی شاه جهان
کو بود شیرِ شجاعِ کردگارِ لامکانمی کنم اینک روایت داستانی را چنان
از روایات موثق گوش ده بر من زجانرفت از دار فنا زهرای اطهر فاطمه
گشته دشوار از برای مرتضی عالم همهگفت حیدر با عقیل نیک منسب یا اخی
یک زنی کن انتخاب از خاندان پُر دلیخاندانش گر شجاع و پُر دلی باشد بسی
نسل آن زن هم دلیروشیر دل آید همیبود یک مردی دلیر و نامدار اسمش حزام
نزد او آمد عقیل ولیک با صد احترامگفت حرف از ماجرای عقد با آن نامدار
ازبرای دخت او با مرتضی شد خواستگاراصل ونسلش بود از شیران ابنای کلاب
از یلان نامدار و پر دلِ دوران ناب
عقد او با مرتضی صورت گرفت در روزگار
آمد اندر منزل شاه عرب با افتخاراز قضا بنگر که اسم او بود هم فاطمه
لیک در دل داشت مهر فاطمه بی واهمهاز ارادت او بگفتا من کنیز این درم
من کنیز خانه بانوی پاک اطهرمنزد طفلانت مگو نام مرا از بعد این
بر کنیز خود بگویید ازوفا ام البنینگشت چندی طی، تولد شد یل شیر علی
از قدوم حضرت عباس شد عالم جلیوه چه زیبا نوگلی آمد به گلزار ولا
شد بهار از مقدم او گلشنِ دنیای ماهر طرف بنگر ز یمن مولدش باشد شعف
پایکوبی کن دلا بشنو نوای ساز و دفآمده شاهی که از او می شود مشکل روا
او بود باب الحوایج او بود مشکل گشادید یک روز از قضا ام البنین آن شیررب
در بغل دارد گل زیبای خود آن خوش لقبگاه بوسد هر دودستش گاه بوسد چشم او
چهره مولا شده با اشک چشمش شستشوگفت یا حیدر چه باشد عیب ونقص دلبرم
این چنین گریان تویی ای رهنما و رهبرم
گو به من عیبی بود آیا به دستان پسر
بهرچی اینسان تویی مولای من خونین جگرگفت حیدرنیست عیبی بر دودستانش ولی
هست در دستان او یک راز پنهان و خفیگو به من یا مرتضی من هم شوم واقف ز راز
غم مرا در دل فراوان شد بگو ای غمگدازگفت مولا می شود دستان طفل ما جدا
در صف کرببلا از ظلم اعدای دغامی شود قربان مولایش حسین این باوفا
می دهد چشم و دو دست خویش در راه خداتا که بشنید این سخن از شیر منان آن زمان
طفل خود را او گرفت و شد روان از آن مکانبرد در نزد حسین آن طفل خود را با ادب
دور او دادش طواف آن بانوی نیکو نسبگفت یا مولا حسین جانم به قربان تو باد
جان عالم ،جان این طفلم به قربان تو بادصد چو عباسم فدای عزت شایان تو
من خوشم اینک که عباسم شود قربان توصد سلام کبریا سامع براین بانو مدام
صد درود مصطفی بر شان آن والامقامیکشنبه ۱۵-۱۱-۱۴۰۲
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، دوشنبه ۱۶ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۷:۳۲ دربارهٔ وفایی شوشتری » دیوان اشعار » مدایح و مراثی » شمارهٔ ۳۷ - در شهادت حضرت ابوالفضل (ع):
ازدواج با ام البنین
اول دفتر به نام خالق جان آفرین
آن خدای واحدِ فردِ ودود بی قرینمی گشایم لب به نعتِ خسرو ذوالاحتشام
مصطفی سردار دین آن صاحب والامقامپس از آن گویم ثنای مرتضی شاه جهان
کو بود شیرِ شجاعِ کردگارِ لامکانمی کنم اینک روایت داستانی را چنان
از روایات موثق گوش ده بر من زجانرفت از دار فنا زهرای اطهر فاطمه
گشته دشوار از برای مرتضی عالم همهگفت حیدر با عقیل نیک منسب یا اخی
یک زنی کن انتخاب از خاندان پُر دلیخاندانش گر شجاع و پُر دلی باشد بسی
نسل آن زن هم دلیروشیر دل آید همیبود یک مردی دلیر و نامدار اسمش حزام
نزد او آمد عقیل ولیک با صد احترامگفت حرف از ماجرای عقد با آن نامدار
ازبرای دخت او با مرتضی شد خواستگاراصل ونسلش بود از شیران ابنای کلاب
از یلان نامدار و پر دلِ دوران ناب
عقد او با مرتضی صورت گرفت در روزگار
آمد اندر منزل شاه عرب با افتخاراز قضا بنگر که اسم او بود هم فاطمه
لیک در دل داشت مهر فاطمه بی واهمهاز ارادت او بگفتا من کنیز این درم
من کنیز خانه بانوی پاک اطهرمنزد طفلانت مگو نام مرا از بعد این
بر کنیز خود بگویید ازوفا ام البنینگشت چندی طی، تولد شد یل شیر علی
از قدوم حضرت عباس شد عالم جلیوه چه زیبا نوگلی آمد به گلزار ولا
شد بهار از مقدم او گلشنِ دنیای ماهر طرف بنگر ز یمن مولدش باشد شعف
پایکوبی کن دلا بشنو نوای ساز و دفآمده شاهی که از او می شود مشکل روا
او بود باب الحوایج او بود مشکل گشادید یک روز از قضا ام البنین آن شیررب
در بغل دارد گل زیبای خود آن خوش لقبگاه بوسد هر دودستش گاه بوسد چشم او
چهره مولا شده با اشک چشمش شستشوگفت یا حیدر چه باشد عیب ونقص دلبرم
این چنین گریان تویی ای رهنما و رهبرم
گو به من عیبی بود آیا به دستان پسر
بهرچی اینسان تویی مولای من خونین جگرگفت حیدرنیست عیبی بر دودستانش ولی
هست در دستان او یک راز پنهان و خفیگو به من یا مرتضی من هم شوم واقف ز راز
غم مرا در دل فراوان شد بگو ای غمگدازگفت مولا می شود دستان طفل ما جدا
در صف کرببلا از ظلم اعدای دغامی شود قربان مولایش حسین این باوفا
می دهد چشم و دو دست خویش در راه خداتا که بشنید این سخن از شیر منان آن زمان
طفل خود را او گرفت و شد روان از آن مکانبرد در نزد حسین آن طفل خود را با ادب
دور او دادش طواف آن بانوی نیکو نسبگفت یا مولا حسین جانم به قربان تو باد
جان عالم ،جان این طفلم به قربان تو بادصد چو عباسم فدای عزت شایان تو
من خوشم اینک که عباسم شود قربان توصد سلام کبریا سامع براین بانو مدام
صد درود مصطفی بر شان آن والامقامیکشنبه ۱۵-۱۱-۱۴۰۲
سید مصطفی سامع
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، دوشنبه ۱۶ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۷:۳۰ دربارهٔ محیط قمی » هفت شهر عشق » شمارهٔ ۱۶ - در مدح حضرت ابوالفضل العبّاس علیه السلام:
ازدواج با ام البنین
اول دفتر به نام خالق جان آفرین
آن خدای واحدِ فردِ ودود بی قرینمی گشایم لب به نعتِ خسرو ذوالاحتشام
مصطفی سردار دین آن صاحب والامقامپس از آن گویم ثنای مرتضی شاه جهان
کو بود شیرِ شجاعِ کردگارِ لامکانمی کنم اینک روایت داستانی را چنان
از روایات موثق گوش ده بر من زجانرفت از دار فنا زهرای اطهر فاطمه
گشته دشوار از برای مرتضی عالم همهگفت حیدر با عقیل نیک منسب یا اخی
یک زنی کن انتخاب از خاندان پُر دلیخاندانش گر شجاع و پُر دلی باشد بسی
نسل آن زن هم دلیروشیر دل آید همیبود یک مردی دلیر و نامدار اسمش حزام
نزد او آمد عقیل ولیک با صد احترامگفت حرف از ماجرای عقد با آن نامدار
ازبرای دخت او با مرتضی شد خواستگاراصل ونسلش بود از شیران ابنای کلاب
از یلان نامدار و پر دلِ دوران ناب
عقد او با مرتضی صورت گرفت در روزگار
آمد اندر منزل شاه عرب با افتخاراز قضا بنگر که اسم او بود هم فاطمه
لیک در دل داشت مهر فاطمه بی واهمهاز ارادت او بگفتا من کنیز این درم
من کنیز خانه بانوی پاک اطهرمنزد طفلانت مگو نام مرا از بعد این
بر کنیز خود بگویید ازوفا ام البنینگشت چندی طی، تولد شد یل شیر علی
از قدوم حضرت عباس شد عالم جلیوه چه زیبا نوگلی آمد به گلزار ولا
شد بهار از مقدم او گلشنِ دنیای ماهر طرف بنگر ز یمن مولدش باشد شعف
پایکوبی کن دلا بشنو نوای ساز و دفآمده شاهی که از او می شود مشکل روا
او بود باب الحوایج او بود مشکل گشادید یک روز از قضا ام البنین آن شیررب
در بغل دارد گل زیبای خود آن خوش لقبگاه بوسد هر دودستش گاه بوسد چشم او
چهره مولا شده با اشک چشمش شستشوگفت یا حیدر چه باشد عیب ونقص دلبرم
این چنین گریان تویی ای رهنما و رهبرم
گو به من عیبی بود آیا به دستان پسر
بهرچی اینسان تویی مولای من خونین جگرگفت حیدرنیست عیبی بر دودستانش ولی
هست در دستان او یک راز پنهان و خفیگو به من یا مرتضی من هم شوم واقف ز راز
غم مرا در دل فراوان شد بگو ای غمگدازگفت مولا می شود دستان طفل ما جدا
در صف کرببلا از ظلم اعدای دغامی شود قربان مولایش حسین این باوفا
می دهد چشم و دو دست خویش در راه خداتا که بشنید این سخن از شیر منان آن زمان
طفل خود را او گرفت و شد روان از آن مکانبرد در نزد حسین آن طفل خود را با ادب
دور او دادش طواف آن بانوی نیکو نسبگفت یا مولا حسین جانم به قربان تو باد
جان عالم ،جان این طفلم به قربان تو بادصد چو عباسم فدای عزت شایان تو
من خوشم اینک که عباسم شود قربان توصد سلام کبریا سامع براین بانو مدام
صد درود مصطفی بر شان آن والامقامیکشنبه ۱۵-۱۱-۱۴۰۲
سید مصطفی سامع
سید مصطفی سامع در ۲ ماه قبل، دوشنبه ۱۶ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۷:۲۹ دربارهٔ صامت بروجردی » قصاید » شمارهٔ ۲۵ - در مدح قمر بنی‌هاشم حضرت عباس(ع):
ازدواج با ام البنین
اول دفتر به نام خالق جان آفرین
آن خدای واحدِ فردِ ودود بی قرینمی گشایم لب به نعتِ خسرو ذوالاحتشام
مصطفی سردار دین آن صاحب والامقامپس از آن گویم ثنای مرتضی شاه جهان
کو بود شیرِ شجاعِ کردگارِ لامکانمی کنم اینک روایت داستانی را چنان
از روایات موثق گوش ده بر من زجانرفت از دار فنا زهرای اطهر فاطمه
گشته دشوار از برای مرتضی عالم همهگفت حیدر با عقیل نیک منسب یا اخی
یک زنی کن انتخاب از خاندان پُر دلیخاندانش گر شجاع و پُر دلی باشد بسی
نسل آن زن هم دلیروشیر دل آید همیبود یک مردی دلیر و نامدار اسمش حزام
نزد او آمد عقیل ولیک با صد احترامگفت حرف از ماجرای عقد با آن نامدار
ازبرای دخت او با مرتضی شد خواستگاراصل ونسلش بود از شیران ابنای کلاب
از یلان نامدار و پر دلِ دوران ناب
عقد او با مرتضی صورت گرفت در روزگار
آمد اندر منزل شاه عرب با افتخاراز قضا بنگر که اسم او بود هم فاطمه
لیک در دل داشت مهر فاطمه بی واهمهاز ارادت او بگفتا من کنیز این درم
من کنیز خانه بانوی پاک اطهرمنزد طفلانت مگو نام مرا از بعد این
بر کنیز خود بگویید ازوفا ام البنینگشت چندی طی، تولد شد یل شیر علی
از قدوم حضرت عباس شد عالم جلیوه چه زیبا نوگلی آمد به گلزار ولا
شد بهار از مقدم او گلشنِ دنیای ماهر طرف بنگر ز یمن مولدش باشد شعف
پایکوبی کن دلا بشنو نوای ساز و دفآمده شاهی که از او می شود مشکل روا
او بود باب الحوایج او بود مشکل گشادید یک روز از قضا ام البنین آن شیررب
در بغل دارد گل زیبای خود آن خوش لقبگاه بوسد هر دودستش گاه بوسد چشم او
چهره مولا شده با اشک چشمش شستشوگفت یا حیدر چه باشد عیب ونقص دلبرم
این چنین گریان تویی ای رهنما و رهبرم
گو به من عیبی بود آیا به دستان پسر
بهرچی اینسان تویی مولای من خونین جگرگفت حیدرنیست عیبی بر دودستانش ولی
هست در دستان او یک راز پنهان و خفیگو به من یا مرتضی من هم شوم واقف ز راز
غم مرا در دل فراوان شد بگو ای غمگدازگفت مولا می شود دستان طفل ما جدا
در صف کرببلا از ظلم اعدای دغامی شود قربان مولایش حسین این باوفا
می دهد چشم و دو دست خویش در راه خداتا که بشنید این سخن از شیر منان آن زمان
طفل خود را او گرفت و شد روان از آن مکانبرد در نزد حسین آن طفل خود را با ادب
دور او دادش طواف آن بانوی نیکو نسبگفت یا مولا حسین جانم به قربان تو باد
جان عالم ،جان این طفلم به قربان تو بادصد چو عباسم فدای عزت شایان تو
من خوشم اینک که عباسم شود قربان توصد سلام کبریا سامع براین بانو مدام
صد درود مصطفی بر شان آن والامقامیکشنبه ۱۵-۱۱-۱۴۰۲
سید مصطفی سامع