پژمان در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، جمعه ۲۱ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۱۲:۰۵ دربارهٔ رودکی » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۱۲۱ - بوی جوی مولیان آید همی:
در باره ی رود آموی و نسبت ش با بخارا چیزی که می‌توان گفت این که آموی از بخارا نمی گذرد. این رود زرافشان است که از بخارا می‌گذرد و دست کم امروز حتا زرافشان هم به آموی نمی‌ریزد.
Rend Mast در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، جمعه ۲۱ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۱۲:۰۲ دربارهٔ رودکی » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۲۲:
درود
با احترام چه فرقی داره رودکی گفته یا حکیم خسرو همه یک هستند نه یک عدد. کاش یه اجباری بود برای سیاستمدارن عالم که کلاس ادبیات می رفتند. تا شاید جنگی در نگیره مردم کشته نشند
امیر در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، جمعه ۲۱ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۱۱:۳۵ دربارهٔ اقبال لاهوری » زبور عجم » بخش ۴۱ - بجهان دردمندان تو بگو چه کار داری:
سلام ،
شعری که اشکان کمانگری در آهنگش قبل از این شعر میخونه یکی دیگر از اشعار اقبال لاهوریه:
میشود پرده ی چشمم پر کاهی گاهی ، دیده ام هر دو جهان را به نگاهی گاهی ، .. اگر یکی از مصراع ها رو توی گوگل سرچ کنید باقی شعر رو پیدا خواهید کرد.
پیروز باشید
بهرام مشهور در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، جمعه ۲۱ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۰۲:۳۱ دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۵:
مصرع اوّل از بیت دوّم را اینگونه نیز نوشته اند :
وانگاه من و تو بنشسته در ویرانی
بهرام مشهور در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، جمعه ۲۱ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۰۲:۱۵ دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۵۳:
آرش درست می گوید از هرچه بجز می است ... اشتباه تایپی بوده که بجر نوشته شده
سیاوش بابکان در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، جمعه ۲۱ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۰۱:۵۳ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳:
ناشناس گرامی،
من تنها شوخیی با استاد سخن ( از جمله طنز) سعدی کرده ام و با زبان انیرانی که سرکار نوشته اید آشنایی ندارم، ای کاش به زبان ایرانی بر می گرداندید تا بیاموزم
بهرام مشهور در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، جمعه ۲۱ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۰۰:۴۷ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » داستان سیاوش » بخش ۱:
مصرع اوّل بیت نخست نیز باید چنین درستی پذیرد :
کنون ای سخنگوی بیدارمغز
یعنی سخنگو سرِهم است زیرا در غیر این صورت یعنی سخن گوی می تواند به غلط سخنِ گوی خوانده شود
بهرام مشهور در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، جمعه ۲۱ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۰۰:۴۲ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » داستان سیاوش » بخش ۱:
خواهشمندم مصرع دوّم بیت نخست را تصحیح بفرمائید همانگونه که خود بهتر از من می دانید یکی داستانی غلط است زیرا ی مختومه که ناظر بر تعداد باشد ( در اینجا همان یک ) هرگز برای توصیفِ دو بارِ یک بکار نمی رود و بعنوان مثال همین فردوسی در جایی می فرماید یکی کوه بُد نامش البرز کوه به خورشید نزدیک و دور از گروه که گمان دارم شما خود در بخش داستان زایش زال به همین گونه آن را آورده باشید یعنی یک کوهی بود نام آن البرز کوه بود و فردوسی هرگز نفرموده یکی کوهی بود ... پس در اینجا یکی داستانی کاملاً غلط است و درست آن : یکی داستان می باشد یعنی یک داستانی . پس تا اینجا که تصحیح فرمودید حال می رسیم به تذکر دو نفر از خوانندگان محترمتان که گفته اند بیرای غلط است و درست هم گفته اند و اصلاً نیازی نبوده که شاعر برای تنظیم وزن شعرِ خود کلمه را خراب کند پس سرانجام درست این مصرع چنین می شود :
یکی داستان بیارای نغز ملاحظه می نمائید که وزن آن نیز کاملاً درست است
ناشناس در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، جمعه ۲۱ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۰۰:۱۸ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۵۲:
آواز استاد شجریان در ابوعطا مرا به اینجا کشاند
از دست ندهید این آواز بی نظیر را مخصوصا مصرع "چرا به گوشه چشمی به ما نمی نگری"
خسرو در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۲۳:۴۰ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۳۷:
برای آقای امیر که برای درک و تحلیل بیت:
گفتی ز خاک بیشترند اهل عشق من
از خاک بیشتر نه که از خاک کمتریم
به دنبال اسطوره ی آفرینش انسان و دمیده شدن روح در انسان و ... رفته است،
بایستی توضیح داد که خاک در مصرع اول مفهوم کمی (گفتی ز خاک بیشترند اهل عشق من) و در مصرع دوم مفهوم کیفی (از خاک بیشتر نه که از خاک کمتریم) دارد. دانستن همین نکته برای درک فرم و محتوای این بیت و لذت بردن از آن کافی است.
خسرو در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۲۳:۲۷ دربارهٔ رشحه » شمارهٔ ۲۳ - غزل جفا و جور تو عمری بدین امید کشیدم :
وفا نکردی و کردم، خطا ندیدی و دیدم
شکستی و نشکستم، بُریدی و نبریدم
این بیت زیبا از مهرداد اوستا چقدر شبیه است به بیت:
دلم شکستی و عهد تو سنگدل نشکستم
ز من بریدی و مهر از تو بی‌وفا نبریدم
خسرو در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۲۳:۱۳ دربارهٔ خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » حضریات » غزلیات » شمارهٔ ۲۷۳:
از این غزل زیبا، محمد علی کیانی نژاد تصنیفی فوق العاده ساخته که با همکاری حسین بهروزی نیا، شهرام میرجلالی، مرتضی اعیان، پدرام درخشان و با صدای زویا ثابت در اوایل دهه ی هفتاد در استرالیا اجرا شد. پیشنهاد می کنم حتما گوش کنید.
ناشناس در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۲۲:۵۳ دربارهٔ شهریار » منظومهٔ حیدر بابا:
آقای مثلا دکتر حامد!!!
حیف از این دنباله‌ی دکتر که به خود چسپانده‌اید! آقای نامحترم مقام بزرگ شهریار چیزی نیست که با اراجیف شما آلوده شود. دریا با آب دهان سگان آلوده نخواهد شد.
"حیدر بابا"
کمال در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۲۲:۴۴ دربارهٔ باباطاهر » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۱۲۸:
باسلام،ودوردبردوستدارانbaba,taher درضمن تبریک روزولادت حضرت فاطمه الزهرا(س)، بقول معرف چیزی که ازاین دوبیت دستگر م شد، حاشیه هاازامروز،ویوم قیل اژآن است درسایت گنجور&باتشکر ازدست اندرکاران سایت فوق & ج : 6207
صهیب در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۲۱:۰۰ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » سهراب » بخش ۶:
مصرع دوم بیت پنجم، در چاپ مسکو چنین آمده است:
هنر برتر از گوهر ناپدید
بیژن در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۱۶:۴۵ دربارهٔ وحشی بافقی » دیوان اشعار » ترجیعات » ترجیع بند - ما گوشه نشینان خرابات الستیم:
ساقی بده آن می که ز جان شور برآرد / بر دار اناالحق سر منصور برآرد
باید به این شکل باشه:
ساقی بده آن می که ز سر شور برآرد / بر دار اناالحق سر منصور برآرد
باتشکر
رحیم غلامی در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۱۵:۱۸ دربارهٔ عراقی » دیوان اشعار » قصاید » قصیدهٔ شمارهٔ ۹ - ایضاله:
با سلام بله در دیوان عراقی این طور آمده است:
یارب این بوی چنین خوش ز گلستان آید
رحیم غلامی در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۱۵:۰۸ دربارهٔ عراقی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۵:
با سلام. روایتی دیگر از بیت پنجم هست:
به نور طلعت تو دیده ام جمال ترا
به آفتاب توان دبد کآفتاب کجاست
سعید در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۰۷:۲۹ دربارهٔ خاقانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۴:
بیت چهارم دارای ارایه اشنایی زدایی است.چرا که باد صبا که نشانه ی پیک صادق است غیرصادق معرفی شده است.
مست رند در ۱۰ سال و ۳ ماه قبل، جمعه ۲۱ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۱۲:۰۷ دربارهٔ ناصرخسرو » دیوان اشعار » قصاید » قصیدهٔ شمارهٔ ۴۸: