تا جمالت عاشقان را زد بوصل خود صلا

جان و دل افتاده‌اند از زلف و خالت در بلا

آنچه جان عاشقان از دست هجرت مى‌کشد

س ندیده در جهان جز کشتگان کربلا

ترک ما گر مى‌کند رندى و مستى جان من

ترک مستورى و زهدت کرد باید اولا

وقت عیش و موسم شادى و هنگام طرب

پنجروز ایّام عشرت را غنیمت دان دلا

حافظا گر پایبوس شاه دستت مى‌دهد

یافتى در هر دو عالم رتبت عز و علاء