عشقت نه سرسریست که از دل بدر شود

مهرت نه عارضیست که جای دگر شود

عشق تو در درونم و مهر تو در دلم

با شیر اندر آمد و با جان بدر شود

دردیست درد عشق که اندر علاج آن

هر چند سعی بیش نمایی بتر شود

اینک یکی منم که درین شهر هر شبی

فریاد من ز ذروهٔ افلاک بر شود

با انکه گر سرشک فشانم به زنده رود

کشت عراق جمله به یک روز تر شود

روزی به خرج غم نکند اشک من وفا

گر دستگیر دیده نه خون جگر شود

تلخ است پاسخ تو ولیکن مرا چه غم

با دست، بگذرد بلبانت شکر شود

منت خدای را که دل من نه زلف توست

تا هر نفس ببادی زیر و زبر شود

نتوان شناخت موی میانت ز موی زلف

گاهی که همچو حلقه بگردت کمر شود

یاد لب تو گر برود بر زبان کلک

گردد مدام شهد و قلم نیشکر شود

گل مشک ریز باشد اگر بوی زلف تو

یک شب بلطف همره باد سحر شود

دی در میان زلف بدیدم رخ نگار

بر هیأتی که عقده محیط قمر شود

گفتم که ابتدا کنم از بوسه؟ گفت نه

بگذار تا که ماه ز عقرب بدر شود

گفتم که چند گونه به پیشت بیان کنم

گر میل خاطر تو بفضل و هنر شود

گفت این چه عادتست که هر روز تا بشب

از هرزه گفتن تو مرا درد سر شود

فضل و هنر بتحفهٔ معشوق می‌بری

خود مرد کی بود که بدینگونه خر شود

زر باشد آنکه کار تو چون زر کند ولی

این هم بطالع تو همانا اگر شود

احوال بی نوایی بنده برین نسق

چندان بود که صدر جهان را خبر شود

جان جهان جهانِ کرم میر عزّ دین

کز بندگیش کار فلک معتبر شود