حرف آخر قافیه

شماره ۱: قاری بقد خیالت این جامه نو - در البسه انصاف چه چست است و چه زیبا

شماره ۲: میان شده و معجر خصومتی افتاد - چنانکه پوشی و دستار را مقالات است

شماره ۳: شرب گوشو قرین بشال درشت - (که همان لعبت نگارینست)

شماره ۴: در مدحت بخیه سقرلاط - (لاف از سخنی چو در توان زد

شماره ۵: دو قماشند صوف و موئینه - (یکی آرام جان یکی دلبند)

شماره ۶: فارغی ای جیب اطلس کز برت کیف عبیر - ناکه انگیز دغباری چون زمیدان گرد کرد

شماره ۷: چنین که دختر فکرم جهیز معنی یافت - سزد که حجله رخت از برای او باشد

شماره ۸: در مزاد رخت دلالان منادی میرنند - بشنوید ای تاجران صوف و دیبا بشنوید

شماره ۹: گذشت موسم سرما و پوستین و نمد - فکندم از خود و در بر دگر کتان آمد

شماره ۱۰: گتاب البسه یکجا بنظم البسه ام - یکی خرید ولی قیمتم هنوز نداد

شماره ۱۱: کتانی دگر پوش هر سال نو - (زنی نوکن ایدوست هر نو بهار)

شماره ۱۲: زیاری طمع داشتم ارمکی - بسوغات خاصی رسید از سفر

شماره ۱۳: در جهان هر خلعتی زیبنده شخصی را بود - پوستینی کی برازد آسیائی راز آس

شماره ۱۴: تو صوف و پوستین داری زمستان - چه غم داری زعریان بلاکش

شماره ۱۵: گرچه سلطانست در جمع رخوت - جامه قلبست چون شد دامنش

شماره ۱۶: به فکر اطعمه و البسه من و بسحاق - (به نان خشک قناعت کنیم و جامه دلق)

شماره ۱۷: با چکمه حنین تواضع نموده گفت - (دوریم گر به تن ز حضورت مقصریم)

شماره ۱۸: شنیده‌ام که به دستار گیوه می‌گفت - (تو آفتاب بلندی و من چنین پستم)

شماره ۱۹: ای شاهد سمنبر والا شب زفاف - (از در در آمدی و من از خود به در شدم)

شماره ۲۰: زنا که وصله کرباس زردک - فتاد از یقچه رختی بدستم

شماره ۲۱: ترجیح شعر اطعمه بر البسه نهند - مشتی حریص کسنه کاسه کجا برم

شماره ۲۲: درهم کشم چوچین قباروی از ملال - کر خاصک آورد که کند پوشش تنم

شماره ۲۳: قدک صوف از سجیف خوش نگردد - تو صندل باف خود ضایع مگردان

شماره ۲۴: گرفتم جبه در بر بصدرنج - نشستم بر سر آتش زمستان

شماره ۲۵: مرا محبتت ای رخت تو بعیدی هست - (اگر تو میل محبت کنی و گر نکنی)

شماره ۲۶: با کمان حلاج گفت کتو - (همه کوشیم تا چه فرمائی)

شماره ۲۷: از رخوتم عاریت کردی طلب - (چون برم از پیش یاری آمدی)

شماره ۲۸: میلک و میخک و کرباس و قدک در کارند - (تا تو رختی ببر آری و بغفلت ندری)

شماره ۲۹: غرض زین طرز تشریف قبولیست - که پوشاند بما اهل صفائی